Gisteren wandelde ik zomaar naar buiten met mijn met piekernissen gevulde hoofd vol zelfverklaarde zorgen en een met brood geledigde brooddoos. De zon streelde warm mijn wang, heel even maar. Ik draaide me om, keek haar recht aan met mijn ogen gesloten en luisterde hoe mijn hoofd zachtjes leegsijpelde tot enkel de gedachte overbleef van waar maak ik me toch zorgen om. Met een niet te onderdrukken glimlach en een kinderlijk gelukzalig gevoel wandelde ik lichtjes verder in het warme geschijn van de zon waarmee het allemaal begon.