Over Indiërs bij de Chinees en Popcorn

2 foto’s getrokken met mijn gsm en dan aan elkaar geplakt!

Deze middag bij de Chinees gaan eten. Wel, niet echt ne Chinees, het was meer een veramerikaanste Chinees. En dat merkte je. Ongeveer 1 Chineeske heb ik er rond zien lopen, de rest waren gewone Amerikanen. De koks waren ook wel Chinees. Of iets in die aard. De collega’s bij Dell hebben me daar naartoe gebracht. Wel eigenlijk ene. De rechtse op de foto. Murty. De linkse is een zij, Sukrutha. En die is pas sinds gisteren nieuw en heeft geen rijbewijs, dus die kon mij niet brengen. En ze is hier nog niet bekend trouwens. In het echt is ze knapper. En getrouwd. Die Amerikanen zijn hier allemaal getrouwd. Ashley nog niet denk ik. En de meesten lijken nog zo jong. Wel sommigen lijken dat alleen maar. Anderen zijn het ook. Sukrutha is 27. Murty weet ik niet, maar die is geen 27 meer.

Ik had me voorgenomen om niks over het werk hier te schrijven, maar toch ga ik dat deze keer doen. De code die ik heb geschreven is van de eerste keer goed. Van de tweede keer moest ik er nog wat foutjes uithalen, maar bij Dell zijn heel content. Der is er ene (nen “echte” Amerikaan, Joe, die eigenlijk Joseph heet) zei me “Good job, man, thanks, well done“. Hihi. Zij zijn content, ikke dan zeker content. Der is er ene, ne Canadees, die de vraag stelde of er een afscheidsdiner werd gehouden. “wel ja, afscheid,” zei hij, “om dan na een week hier terug te staan omdat we met onze handen in het haar zitten en dringend bijstand nodig hebben”. Binnen twee weken moet dat project af zijn. Wie weet zeg wat de toekomst brengt. De tijd duurt nog zo lang…

Tot daar het werk-intermezzo. Het gaat dus wel heel goed. En dat maakt me dan ook weer blij. En da’s fijn, blij zijn. Ik heb me dan ook getrakteerd op een lekker zakje zoete zelfgepopte microgolf-popcorn. Om 10u ‘s avonds. Maar dat doe je ook wanneer je naar de film gaat. Alleen hier is geen film. Hier is enkel wat tekst en een foto van Ashley die momenteel nog openstaat. Zal ik eerst eens dicht doen se.

…

Zo, da’s gebeurd. Waar was ik. Ah ja. Popcorn. Zo van dieje popcorn waar vorige week de hele gang naar rook. Lekker zoet. Omdat er waarschijnlijk iemand anders ook popcorn heeft klaargemaakt. Dus dat heb ik vandaag ook gedaan. Toen ik het pakje opendeed (er zat een plastikske rond), rook het al lekker. Toen ik het in de microgolf stak (en niet het programma “Popcorn” nam, want dat stond op het pakje: Do not use the pre-programmed function ‘popcorn’ on your microwave. Oh jazeker, dat is een knoppeke dat hier op de microgolf staat. Helemaal bovenaan rechts.) en dat begon te poppen, begon het ook heel zoet lekker te ruiken. En toen ik het pakje opendeed, rook het ook allemaal heerlijk. En toen ik ervan proefde, proefde ik vieze zoute popcorn en was er van dat zoete helemaal niks meer te bespeuren. Behalve dan de geur. Die hangt hier nog altijd in mijn kamer. Zoete geur van zoute popcorn. Bedriegers. Da’s al zoals wanneer je naast een frietkraam komt, dan krijg je ook altijd zin in friet, die altijd minder goed smaakt dan dat ie rook. Da’s hier ook zo. Alleen, mijn kamer ruikt nog lekker (den airco is sindsdien nog niet opgesprongen), nog lekker zoet. En ik weet al dat het gene zoete popcorn was. Dus ze mogen stoppen met mij voor de aap te houden.

Die foto is de 300e die ik online zet sinds ik in Texas ben. Geweldige foto om de 300e te zijn, vind je niet?

Haja, da’s waar. Mijne was is weer gedaan. En mijn witte broek was erbij. En die is nog altijd wit. Zelfs nog witter, want de randjes op het einde van die broek waren wat zwart (van op de grond te komen waarschijnlijk) en zelfs die randjes zijn terug wit. Weer zeer tevreden dus.

Voor de geinteresseerden – maar dat ben je, anders was je al lang gestopt met lezen – mijn spierpijn is bijna voorbij. Ik voel ze nog, maar ik kan toch alles opnieuw bewegen. Alleen heel hard naar achter kijken gaat nog wat moeilijk.