2010-05-11 22:34:54
“Het is zo ver…” Met die woorden beginnen we ‘s morgends om kwart na twee onze dag. We zijn al van 1u wakker (en dat is 1AM) en nu zitten we in de zetel te wachten op de chauffeur die ons naar de vlieghaven zal brengen. Voor Tine zal dit de eerste keer vliegen zijn, dus het is behoorlijk spannend. Nog spannender wordt het wanneer het half drie gepasseerd is en wij tegen elkaar de opmerking maken dat die chauffeur niet zal komen. Terwijl de tijd zo langzaam maar zeker voorbij raast, is er van de chauffeur nog steeds geen spoor. Gezien we stilaan niet veel tijd meer over hebben, bellen we om drie uur de chauffeur uit zijn bed en bij het horen van “Neen, da’s ni waar, da klopt ni zenne” weet ik dat we niet per chauffeur naar Zaventem zullen vertrekken. En gelijk krijg ik. Gezien hij van Duffel moet komen en wij geen zin hebben om minstens een half uur te zitten vingerdraaien wetend dat we niet zo heel erg veel tijd meer hebben, besluiten we om de koffers de auto in te gooien en zelf naar Zaventem te razen. Het is dan kwart na drie en we hebben net een uur vergooid.
Om vier uur rijden we de parking van Zaventem op. Mooi op tijd checken we om kwart na vier de bagage in en begeven ons vervolgens naar de grenscontrole en zetten onze weg naar de tax-free zone… die deze keer blijkbaar begint bij een handbagage-controle. Alleen Tine piept, ik niet. Al een geluk. Ze is gecontroleerd door een beeldschoon hosteske die ik anders weeral had moeten missen. Gauw croissantje gaan halen in de bij nader inzien zeer relatieve tax-free zone – 3 euro 60 voor een kleine croissant en 2 euro 60 voor een flesje van 33cl water is belachelijk duur – en dan op weg naar de gate, waar de boarding al is begonnen. Om twintig voor zes. Vijf voor zes vertrekt de vlucht, wat maakt dat we helemaal geen extra half uur meer hebben en we dus hopeloos te laat waren gekomen indien we op de chauffeur hadden gewacht.
Een rustige vlucht, dat kun je wel zeggen. Het is 9u40 lokale Corfu tijd en we hebben volgens een medepassagier de rustigste landing op Corfu ooit gehad. Normaal is er meer wind, zegt ze als zelf-uitgeroepen Corfu-landing-specialist. Goed, want het begin van die landingsbaan ligt in het water, dus iets meer naar links of naar rechts en we konden gaan zwemmen. Bagage komt netjes aan – goed dat ze die eruit gehaald hebben, want het vliegtuig vliegt vervolgens nog ergens anders naartoe – we worden netjes opgewacht door een Nederlands (afin, West-Vlaams) sprekende hostes die ons vriendelijk verwijst naar de car-rental waar onze auto klaar staat. Omnium verzekerd, met uitzondering van de buitenspiegels, glasbreuk en banden. Vreemd.
Na wat gepruts met een matrix printer, kan de vrouw achter de balie ons de sleutels en ontvangstbewijs overhandigen en waarempel, de auto staat ook netjes gewassen op ons te wachten op de parking… Een 307, terwijl wij een 207 verwachtten. Positief dus, hoewel we bij nader inzien toch beter de categorie B hadden genomen. Maar soit. We geven de GPS de sporen en trappen op onze 307 zijn staart om een half uur later – vertraging door een geïmproviseerde tussenstop te maken en door de geweldig slechte wegen en het ontbreken van enige verkeersregels of op z’n minst mensen die ze volgen – aan te komen bij wat je noemt het gebouw dat zich in de beste staat bevindt van wat we tot dan toe in Corfu hebben gezien. Eigenlijk is het zo sjiek dat we ons zelfs durven afvragen of het eigenlijk wel ons hotel is…
Gezien we pas om 14u kunnen inchecken, gaan we op verkenningstocht, zetten ons op een parking met een Grieks opschrift en dus geen idee of dat eigenlijk mag, eten in een landelijk … ehm… eetgelegenheidje (maar het eten is ons wonderbaarlijk genoeg echt wel bevallen) en keren vervolgens terug naar het hotel, waar onze kamer ondertussen klaarstaat – een zeer mooie trouwens. Verder hebben we eigenlijk weinig gedaan. Wat rondgewandeld in het hotel – hetgeen meer weg heeft van een recreatie-domein inclusief belachelijk dure kleding- en souvenierwinkel en Internet aan €8,50- per uur waarvan niemand mij kan vertellen of dat uur meteen wordt opgebruikt, privéstrand en zeteltjes bij overvloed. In 1 van de zeteltjes, met uitzicht op de zee, nestelen we ons dan ook zo lekker dat Tine geen twee minuten nodig heeft om in te dommelen.
De rest van de dag is rustig verlopen. Nog wat in de zeteltjes gezeten (jawel, meerderen), ons klaargemaakt (tegen 30°C zweet je wel een beetje, zeker wanneer je net uit het Belgische 5°C komt) en dan wat gegeten. In “deftige” kledij (lees: lange broek is verplicht in het restaurant). Eten, op zich goed. Eenvoudig buffet, meer moet dat niet zijn. Voor ons toch niet. Er zit duidelijk ander volk in het hotel. Langs alle kanten worden de obers bestookt met kwade mensen omdat “on a demandé N-O-N-pétillant!!!, c’est la deuxième fois maintenant!” maar ik moet zeggen dat ik de bestelling ook verkeerd had verstaan, zelfs toen ze aan het zeggen was dat ze geen spuitwater moest hebben, dacht ik even dat ze het net wel wilde, en ik versta beter Frans dan die Griekse ober. Bovendien, degenen die het hardst roepen zijn net diegenen met de minst deftige versleten T-shirt en kortste short (is geen lange broek). Al die problemen toch. Non pétillant.
Lange dag en terwijl Tine alweer in dromenland vertoeft, ga ook ik proberen wat slaap te vatten, al weet ik niet of dat lukt met die jazz-liveband op de achtergrond en de luidruchtige Hollandse buren, die gelukkig zonet wel hun “slaapwel, schat” dochter van een-serieus-stuk-in-haar-tienerjaren-oud in bed hebben gestopt.
Amai, gij gaat ook is een verdere plezierreis maken… Wat een stressy begin. Gelukkig is ‘t allemaal in orde gekomen. Ge hebt weer mooie foto’s trouwens! Ik kijk al uit naar dag 2.