Ikke. Jazeker. En wel volgende week. En plots moet er zoveel gebeuren. Reispas bijvoorbeeld. “Heb je die niet?” vroegen ze op het werk. Waarom zou ik die nodig hebben. Om naar Duitsland te gaan heb je geen reispas nodig hoor!
Gelukkig zijn de stadsdiensten van Turnhout pas verhuisd en gemoderniseerd. Ticket gaan halen en wachten tot 1 van de 40 loketten je naar binnen roepen. De personen erachter dan toch. Op 10 minuten de reispas besteld en twee pasfoto’s en 260 euro armer. Pure afzetterij, zo’n spoedprocedure, als je het mij vraagt. Maar zo is dat paspoort er op twee dagen, langer kan ik echt niet wachten. En wonder boven wonder: de loketbediende was extreem vriendelijk. Niet zoals de neurken die er vroeger zaten.
Vervolgens de electriciteitszaak binnen om een travel adapter set te gaan halen, mijn Belgische stekkers passen niet zo goed in de Amerikaanse stopcontacten. En bovendien kan ik mij nu ook in China scheren, want zelfs daarvoor zit een stekker bij. Transformator blijkt niet nodig te zijn: al mijn adapters werken ook met de Amerikaanse 110V.
Dollars. Jazeker, de echte. Eerste keer dat ik die dingen vast heb. Alle briefjes zijn even groot. En hebben dezelfde kleur. Ideaal om je te vergissen tussen 1 dollar en 20 dollar.
Kleding. Nog nooit heb ik voor meer dan een week kleding gehad. Maar gezien ik voor mogelijk drie weken moet vertrekken, is dat nogal weinig. Gelukkig kan daar de was gedaan worden, wat wel nodig zal zijn waarschijnlijk. Het is daar 35 graden… Toch maar wat lichtere kledij gaan halen dus.
Nog zoveel te regelen, maar het begint allemaal vorm te krijgen…
En bovendien hebben ze me gefilmd voor Fata Morgana, terwijl ze keihard tegen de richting van een één-richtingsstraat inraasden. Alles voor de kijkers, heet dat dan.
Je moet niet te veel kleding meenemen hoor; ik geloof dat dat daar pakken goedkoper is dan hier. Ik ken alleszins een paar mensen die, als ze naar Amerika gaan, met quasi lege koffers vertrekken en met volle koffers (plus nog een ter plekke bijgekocht) terugkomen.