Mesthoop

Gisteren was dus een dag van ongeveer 31u30. Dat is “dag zonder nacht”, veel te lang dus en ook te moe dus. Vermoedelijk daarom heb ik van 20u gisterenavond tot 12u deze middag geslapen.

Van gisteren weet ik niet zo heel veel meer. Wel weet ik nog dat ik dacht “allee, het is weer bij Brussel”. Alles ging goed, tot we bijna in Brussel waren. De vlucht van het vliegtuig kun je zien op het scherm. En dat vliegtuig begon nogal heel erg af te wijken van zijn route. Het vloog Brussel voorbij. Het zal dus niet hebben mogen landen voor het eerst. Geweldig. We hebben dus nog een 10tal minuten extra rondgevlogen, maar goed, we lagen ver voor op schema en konden dan toch nog een 20 minuten voor de geplande tijd landen.

Door de grenscontrole ging nogal simpel. De valies terugkrijgen iets minder. Het duurde nogal heel lang voor die van de band rolde. En toen dat gebeurde… Najah, van “valies” was er eigenlijk nog weinig te spreken. Het ding hing helemaal uiteen. Ok, niet helemaal, maar er was wel een hoek helemaal gescheurd en een zijkant compleet geschaafd. 1 van de wieltjes kon je geen wieltje meer noemen. Het best kan ik het zo omschrijven: houdt een wieltje (van rubber) vast en schaaf er een paar keer mee over de betonnen weg. Dan hou je nog maar een half wieltje over. Wel, zo zag er dat dus uit en het rolde langs geen kanten meer. Nu ja, gezien ik toch van plan was om een andere koffer te gaan kopen – want dat was nog een oude koffer, geen met een handvat dat je kunt uittrekken en dus absoluut niet handig om mee te rijden: je krijgt er spierpijn van – heb ik geen schadeclaim ingediend. Eigenlijk had ik dat misschien beter wel gedaan, dan had ik op hun kosten een nieuwe valies gehad. Dom dom dom. Ook de douane bij aankomst was nogal heel laks. Via de EU-ingang “Niets aan te geven” kwam ik wel 3 politie-agenten tegen, maar die waren in het West-Vlaams tegen elkaar aan het babbelen over de zee. Geen controle gehad dus en daar zat ik niks mee in. En toen ben ik diegenen die mij zijn komen ophalen (ouders, zus en Tine) gaan rondleiden in de luchthaven – ons Mieke en Tine waren daar nog nooit geweest). verdieping -1 is voor het station. 0 is waarschijnlijk de ingang voor mensen die op eigen kracht naar de luchthaven komen. 1 is er niet, 2 is de aankomst-hal, 3 de vertrekhal en 4… ja, daar waren we nog niet geweest, dus zijn we daar een kijkje gaan nemen. Blijkbaar zijn daar een aantal restaurantjes (lees: eethuisjes) en die zijn om 10u ‘s ochtends niet open. Een aantal wel. Onderandere hetgeen gelegen is aan de startbaan. En daar zijn we dus ook iets gaan eten. En hebben we een aantal vliegtuigen zien opstijgen. En landen. Na het eten heb ik een aantal souveniers uitgedeeld. Nagenoeg allemaal uit die University Co-op winkel, dus allemaal met longhorns op: borrelglaasjes, sleutelhangers,… Een kettinkje voor mijn zus en een topke voor Tine. En voor mezelf heb ik een hemd meegenomen, dat wel veel te groot is, hoewel het een small is. Kleiner hadden ze niet. Dus dat zal ik moeten laten verstellen. Het topke van Tine past wel, maar daar heb ik (nog) geen foto van.

Nadien zijn we de trein opgestapt. En ook daar “typisch Belgie”. Vlak bij Brussel Noord stopte de trein. En we bleven wachten. En wachten. En nog wachten. Tot uiteindelijk het bericht werd omgeroepen dat er iets scheelde aan de signalisatie. Gevolg: minstens een kwartier stilgestaan. Maar ach, we hebben tijd. Die Hollandse die daar stond niet. Want op een gegeven moment, toen een andere trein voorbij reed, zei ze: “Ja, dat was mijn trein. Dat wordt dus een uurtje wachten…”. Ook wij hadden die moeten hebben, we moesten naar Antwerpen, maar daar waren nog treinen genoeg. Dus, naar het perron voor Antwerpen. Even wachten, trein kwam en we stapten op… een overvolle trein. Rechtstaan dus.  Geweldig. En dat duurde zo een tijdje tot de conductrice langs kwam en zei dat er achteraan nog plaatsen vrij waren. In het volgende station spurtten we dus de trein uit, liepen naar achter (maar het was een klein treintje, dus dat viel wel mee), we kwamen daar aan en… die zat nagenoeg even vol. Gelukkig konden we helemaal achteraan wel gaan zitten, dus dat scheelde wel. Zo zijn we tot in Berchem getuft. 10 minuten later kwam de trein naar Turnhout en da’s dus superveel geluk hebben, anders hadden we max nog een uur moeten wachten. We kwamen aan op spoor 10, we moesten naar spoor 5. Dus, we liepen naar spoor vijf om daar aan te komen en het scherm te zien veranderen.. Jawel: “Dames en heren, spoor 5, spoorverandering: de IR trein met bestemming Turnhout zal vertrekken vanaf spoor 8 in plaats van spoor 5”. NIET leuk met een zware valies die niet meer kan rijden. Toch maar tot spoor 8 gestrompeld en de 5 minuten vertraging die op het scherm stonden, werden weggehaald en de trein kwam mooi op tijd aan. Mooi op tijd in Turnhout, doodmoe natuurlijk. Het was zo’n 15u. Achteraf gezien: zeer lang onderweg geweest met de trein. Echt lang. “Neem het openbaar vervoer” zeggen ze dan.

En ondanks het feit dat ik me wakker heb gehouden tot 20u, heb ik weinig kunnen doen. Mijn kamer is dus nog een mesthoop, zoals ze dat noemen. Da’s niet letterlijk. Maar morgen zal ik mijn werk hebben om alles op te ruimen.

Van een jet-lag lijk ik niet veel last te hebben. Maar dat kan ook maar een gedacht zijn, gezien mijn dag maar vanaf 12u is gestart vandaag. Morgen zal ik beter weten of ik al dan niet last heb. Ook eten is vandaag goed gegaan, maar ook hier weer: deze middag was ik pas om 14u aan het eten, deze avond was het zo’n 18u, 18u30. Geen ontbijt gehad, inderdaad.

En weinig thuis geweest, want om half twee moest ik bij de broer van Tine zijn om zijn 10-jarig huwelijk te vieren. Barbecue. Nu ja, half twee… het is uiteindelijk half drie geworden en niemand heeft me dat kwalijk genomen. Misschien Tine een beetje, maar begrijpen zal ze zeker wel doen 🙂

En dan nadien om 22u thuis gekomen, badje genomen, snel dit berichtje getypt, de foto’s van het feest NIET verwerkt – dat heb ik beloofd aan Tine en ik hou me er dan ook aan – en dan morgen om kwart voor zeven opstaan en gaan werken.

Zo. Opnieuw: tijd om te gaan slapen. In Austin zou het nu net namiddag zijn. Maar da’s niet erg. Hier niet. En ik begin wat moe te worden. Goed natuurlijk, dat wil zeggen dat ik ook nu niet zoveel last ga hebben om te slapen. Hopelijk blijft dat zo.

Gegroet!