2010-05-15 21:43:16
Na Kerkyra zijn we doorgereden naar Kanoni. Twee redenen. Ten eerste kun je daar vliegtuigen spotten en daarmee bedoel ik dat je ze bijna kunt aanraken. Op een paar (honderd?) meter afstand ligt de landingsbaan. Her en der hadden we gehoord dat er een terras met zicht op de landingsbaan was en waarschijnlijk is dat ooit ook waar geweest, maar nu waren ze daar zwaar aan het verbouwen waardoor we wel op het terras konden, maar geen terrasje konden doen. En vliegtuigen hebben we ook weer niet vlakbij zien landen, omdat de wind verkeerd stond en ze dus helemaal aan de andere kant van de landingsbaan neerkwamen om vervolgens vlak bij ons te komen draaien. Maar ondertussen waren ze wel al geland. En het opstijgen hebben we ook al niet kunnen aanschouwen omdat de toestellen de nare gewoonte hadden om op te stijgen op het moment dat wij iets gingen drinken of in een souvenirwinkeltje (jawel) zaten. We hebben er dan ook niet meer verder op gewacht en zijn naar het kloostertje daar beneden gewandeld.
De buitenkant ziet er wel schattig uit, zo’n kloostertje op een klein plekje eiland, verbonden met het grote eiland door een brug, maar binnenin was er niks te zien, behalve een mooi uitzicht op zee en een souvenirwinkeltje. We waren ook hier weer snel buiten en zijn nog wat op de rotsen achter het gebouw gaan zitten, met zicht op zee. We kregen gezelschap van de lokale hond die de drukte binnen van de dikke toeristen duidelijk beu was en dus maar bij ons kwam liggen. We hebben het beestje rustig laten liggen en naar de andere brug gewandeld. Die maakt verbinding tussen hier en een stad ver buiten Kerkyra. Vanaf die brug had je een goed zicht op het stuk landingsbaan dat volledig in zee ligt en daar kon je de vliegtuigen dan ook op een haar na aanraken: ze leken hun bocht te nemen tussen de auto’s en andere mensen.
Toen we van Kanoni terug naar Kerkyra reden om zo terug te keren naar het hotel, hielden we nog even halt bij Mon Repos. Dit is de plaats waar Sissi bij haar eerste bezoek aan Corfu verbleef. Inkom zou €4,- zijn, maar gezien er behalve een spelende tv geen teken van leven was, zijn we het park gewoon binnengewandeld. Afin, park. Het had meer weg van een bos. Het gebouw zelf lijkt een museum te zijn, maar we zijn er niet naar binnen geweest. We zijn erlangs gelopen en de weg terug naar beneden genomen. De indruk die we toen kregen, wel, denk aan “Jurassic Park: the lost world” en je hebt een goed idee: het bewijs van ooit bestane beschaving wordt geleverd door een verlaten cafetaria, een gebouw met kapotte luifels en een sfeer alsof er elk moment een T-rex om de hoek kan komen gewandeld. We waren dus heel erg blij dat we niets hebben betaald voor dit verwaarloosde stuk erfgoed en vonden het meteen heel jammer dat ze er niet meer werk in hebben gestoken: het domein heeft echt wel potentieel…