Jet lach

De reis op zich? Vliegen, daar is just niks aan. Eerst vraag je een frequent flyers kaart aan die je moet laten zien bij het inchecken zodat je vliegmijlen kunt opsparen om die later in te kunnen ruilen voor iets anders (klasse verhoging ofzo). Aan de balie vraagt de lieve dame "Vlieg je langs New York of langs Chicago naar Austin?" Chicago. "Oei, die vlucht heeft wat vertraging, even kijken…quot; Lap, denk je dan, dat begint hier al goed. "Ja, die vlucht vertrekt niet om 5 na 11, maar om 13u30 deze middag" Voor niks zo vroeg opgestaan dus. Grmbl.

Dan ga je je gewone baggage (niet je handbaggage) inchecken. De baggage wordt op een band gezet, die blijkbaar de valies ook meteen weegt (22,40kg is onder de toegestane 23kg). Hier krijg je je ticket om op het vliegtuig te mogen en een groene kaart die je moet invullen, anders mag je Amerika niet in. De vragen zijn niet moeilijk: "Heb je banden met terroristische groepen? Heb je een overdraagbare ziekte? Ben je verslaafd aan het ene of het andere? Ben je ooit veroordeeld geweest? Heb je ooit het kind van een Amerikaanse staatsburger ontvoerd? (over andere kinderen wordt niets vermeld)"… En dan staat er een regeltje "wanneer je op 1 van deze vragen ‘ja’ hebt geantwoordt, neem dan contact op met de ambassade, want dan kan u de toegang tot Amerika ontzegd worden". Keuze is dus snel gemaakt. Ook moet je drie keer vermelden van welk land je komt. De vraag wordt alleen met andere woorden gesteld.

Vervolgens ga je naar de douane waar ze je paspoort scannen, nors kijken en je doorlaten naar de tax-free zone. Gezien je daar nog een tijdje moet wachten, ga je daar nog iets eten. Half 5 opstaan, 5u ontbijten was nogal vroeg, dus je eet hier nog een croissantje en je koopt nog een flesje water want vloeistoffen heb je niet bij: die mogen niet meer op het vliegtuig. Dan ga je een beetje rondwandelen in de tax-free zone en na een tijdje besluit je dan om door de security te gaan om klaar te gaan staan bij de gate waar je op het vliegtuig gaat stappen.

De security vraagt of je geen vloeistoffen of dingen bijhebt die kunnen gebruikt worden als wapen. Natuurlijk heb je die niet bij. Je handbaggage wordt gescand (laptop moet eruit genomen worden en in een aparte plastic doos gestoken worden, de rest van camera, pda, ipod, … mag in de rugzak blijven zitten. En dan hoor je die security zeggen "was da allemaal. Er zit een koker ofzoiets in met vloeistof". Toch niet, want je hebt expres alles thuisgelaten???!! Dus die security begint dan heel je handbaggage uit te pakken (je mag zelf alles wat delicaat is eruit nemen – het was ne vriendelijke mens) en dan haalt hij dat flesje water eruit dat nog niet helemaal leeg was en dat je eventjes in je rugzak had gestoken terwijl je dacht "dit mag ik zometeen zeker niet vergeten er terug uit te halen". Wel vergeten dus. "En nu ik dit heb gevonden," zegt die mens, "moet ik alles controleren". Geen probleem, hij doet maar. Hij heeft ook niks anders gevonden.

Van de spanning heb je natuurlijk dorst gekregen en gezien je halfvolle flesje water net de vuilbak is ingegaan, ga je een ander halen uit een automaat waar de gates staan. Uiteindelijk kun je dit flesje wel meenemen, gezien vanaf hier niemand je nog gaat controleren. Maar voor alle zekerheid heb ik dat toch maar niet gedaan. Dus toch maar een flesje plat water gaan halen. 2 euro. En dan geeft die machine je natuurlijk een flesje spuitwater. Grmbl.

Om 12u30 zou het boarden moeten beginnen. Je weet dus dat je nog later zult vertrekken wanneer ze pas om 13u beginnen met het instappen en om 14u gaat het vliegtuig dan eindelijk van de grond. Het ding wordt door een klein autootje naar achter geduwd, het vliegtuig zet zich in beweging, rijdt naar de startbaan, wacht daar even en dan begint het plots zeer erg te versnellen. Het best te vergelijken met een roller coaster die vanuit stilstand meteen keihard vertrekt, zonder eerst naar boven getakeld te worden. Maar dan iets minder hard. Je wordt helemaal niet tegen je zetel geduwen. Maar je zou wel zeeziek kunnen worden. En je ziet door je raampje de vlieghaven sneller en sneller voorbij flitsen en dan zie je die plots naar beneden zinken. En wanneer je twee seconden later nog eens kijkt, zie je de hele Brusselse ring vastzitten. Niet schrikken wanneer je plots het geluid hoort van een kat die afgemaakt wordt: dat is het landingsgestel dat ingeklapt wordt. Veel plaats is er niet in zo’n vliegtuig en af en toe begint het wel heen en weer te schudden. Dan zet de piloot het "fasten your seatbelts" lichtje op en dan moet je rustig blijven zitten. Niet dat het erg is, dat heen en weer schudden: wanneer je een glas water hebt staan, zal het zelfs niet omvallen. Heb ik toch niet meegemaakt. Mijn water was toen al op. Ondertussen krijg je een heel klein beetje microgolf-eten (ongetwijfeld voorbereiding op de Amerikaanse keuken), maar gezien je honger hebt, smaakt alles. Je krijgt ook nog een papier dat je ook moet invullen en waar je nog maar eens moet invullen vanwaar je komt en naarwaar je gaat, of je dieren, celculturen of fruit mee hebt en of je voor business of voor plezier naar Amerika komt.

Zo’n vliegtuig is trouwens nogal heel erg lawaaierig. Of dat nu door de Airco komt, of doordat het tegen 919km/h op een hoogte van 11000m vliegt in een buitentemperatuur van -51°C, of doordat de airco zo hard staat, geen idee. Wel weet ik dat 9u vliegen nogal heel lang is, maar dat die ook redelijk goed voorbijvliegen. Jaja. Je kan zelfs tegelijk de kust van Frankrijk en van Engeland zien! Alleen is Frankrijk op deze foto net niet meer te zien – ik was net te laat – dus dit is Engeland van bovenuit.

Wanneer je dan in Chicago aankomt, ga je je baggage ophalen – die nogal heel gehavend van de band komt gerold, je gaat door de douane, je geeft je kaartjes af (groen en/of dat ander, dat weet ik al lang ni meer) je loopt wat verder door, je gaat door de deur die aanduidt dat je nog een andere vlucht moet nemen, je zet daar je baggage opnieuw op de band en je gaat weer verder. Dan kom je bij de Amerikaanse security, die zijn net iets minder vriendelijk, al valt dat ook nogal mee. Alles maar uitgedaan voor alle zekerheid (ook horloge hoewel dat niet afging – in Brussel was ik ook door de metaal detector gegaan met horloge aan, maar je weet nooit). Deze keer geen water in mijn baggage, door de metaal detector, ging niet af (bij de mens voor mij wel en die was ni zo blij: hij had zijn riem nog in), dan wordt je gefouilleerd en dan is alles in orde en mag je doorgaan naar de gates. Hier zijn wel wat meer winkels (zelfs heelder Mc Donaldsen) na de Security. En hier overboeken ze de vluchten ook, zodat de vlucht naar Parijs vriendelijk vroeg of er 5 vrijwilligers waren die nog een nachtje wilden blijven. Hotel werd aangeboden en een voucher van $800. Maar blijkbaar waren er niet zoveel geinteresseerden.

De vlucht in Chicago is uiteindelijk ook nog een uur te laat vertrokken, en dus kwamen we pas rond half negen lokale tijd aan. Ze namen hun tijd om de baggage uit te pakken maar eenmaal je die hebt, kun je dan naar de rental car service gaan om je gereserveerde auto op te gaan halen. En dan wandel je buiten om je wagen op te gaan halen en krijg je zo’n slag van de hitte: je komt net een oven binnen en dat ben je niet gewoon want je hebt zo’n 15u in de airco gezeten! Maar bon, Die auto blijkt een mazda stationwagen te zijn. Automatic natuurlijk. Het rijden daarmee gaat nogal, zolang je je linkerbeen laat staan waar het staat: NIET op de brede rem. De wegen vallen niet mee. Beeld je maar eens in: automatic, alles wordt aangeduid in miles/h, de signalisatie langs de weg trekt op niks en bovendien zijn de wegen nogal heel onduidelijk. Komt er nog eens bij dat het nacht is dus plezier verzekerd. Gelukkig werkt de GPS wel goed en vinden we het hotel nogal snel.

Rest nog enkel iets te gaan eten (hetgeen op niks trekt – zie boven), valies opengooien om er alle nodige dingen uit te nemen, gauw douchen, gauw een kort berichtje posten en dan onder de wol. En dan de volgende dag – vandaag (ondertussen Gisteren) voor de eerste keer naar Dell. Maar weetje, dat ga ik voor morgen houden, want ik moet drrringend gaan slapen.

Have a nice day en tot heel binnenkort! En als ik typfouten heb gemaakt: tjah, ik ga dit bericht niet opnieuw lezen, ik ga nu mijn bed in kruipen :-p