Gene stress

Deze morgen nogal vroeg opgestaan. Weeral. Maar deze keer om te maken dat ik zeker op tijd op de luchthaven was. Wel ja, “deze” morgen is relatief natuurlijk. Op het moment dat ik dit schrijf, zit ik in Chicago op 10m van het vliegtuig (dat staat naast mij, dus wanneer die start en nog in 1e versnelling staat, dan ben ik eraan). En goed dat ik op tijd ben vertrokken. Niet wegens het verkeer: er was geen kat op de baan. Alleen maar een stuk of drie auto’s. Eerst ben ik een beetje verkeerd de luchthaven binnen gereden, maar ben dan toch nog (door middel van een min of meer gevaarlijk manoeuvre dat achteraf gezien niet eens had moeten gebeuren) en dan rij ik die parking van de rental cars op, waar ik na even zoeken wel een Hertz plaats vond, maar geen ingang. Het leek alsof er nog niemand aanwezig was. En dat was niet goed, want ik moest naar de luchthaven (recht over de straat). Dus ben ik maar iemand gaan zoeken en die zei me dat ik daar wel moest zijn. Alleen, daar stonden zo van die pinnen op de grond: rij je erover, dan zijn al je banden kapot. Dacht ik. Want ze zei dat ik daar echt wel door moest rijden. Ik begreep het niet. Toch maar iemand anders vragen dacht ik. Dus ik liep tacerug naar de wagen en toen zag ik twee auto’s…. over die pinnen rijden. Blijkbaar werken die alleen maar langs 1 kant: rij je in die parkeerplaats is er niks aan de hand. Rij je eruit, dan zijn de banden kapot. En inderaad… met een klein hartje reed ik over die pinnen en… geen banden kapot. Goed dan. Kaartje gekregen en dan naar de luchthaven.

American Airlines checkin gezocht en gevonden, maar daar moest ik zelf inchecken. Ik dacht dat dat al gebeurd was. Maar ik moest nu mijn vliegtuig tickets nemen. Zelf nemen. Na een beetje hulp heb ik toch die tickets kunnen afdrukken en kon ik inchecken. Met een min of meer klein hartje, want gezien ik nu geen weegschaal had, kon ik niet wegen hoeveel die valies woog. Maar de check-in mijnheer aanvaardde mijn valies zonder meer, dus alles in orde. En dan maar gauw langs security, dan ben ik daar ook ineens van af. Dat is nog altijd hetgeen ik het ergst van het vliegen vind.

De security in Amerika is veel gemakkelijker. Je moet nog wel door die metaaldetector, maar je moet niet meer gefouilleerd worden enzo. En deze keer – zonder water in mijn rugzak – ging die controle iets gemakkelijker. En ook hier was geen volk, dus ik moest me niet opjagen om snel klaar te zijn en niet alle andere mensen te hinderen. En dat was het dan. Ik was klaar om te vertrekken. Twee uur op voorhand. Maar goed, mij niet gelaten, ik zit liever voor de Gate te wachten dan ergens buiten voor een hele rij mensen.

En hier heb ik dan toch maar wat water gekocht. Da juffrouwke keek een beetje vreemd dat ik enkel water kocht en geen koffie ofzo, maar dat kan ook een gedacht geweest zijn. En tegen da juffrouwke zei ik dat ik met muntjes ging betalen. Omdat ik op dat moment naar mijn muntjes aan het kijken was, heb ik haar gezicht niet gezien, maar ik had het gevoel dat ze nogal vreemd keek. Het was een $2,25 en ik gaf $2,30. Van mij mocht ze die 5ct houden, en dat zei ik dan ook, ze lachte vriendelijk en toen weet ik zeker dat ze dacht “Man wat ben je toch allemaal aan het zeggen?” Die heeft weer een verhaal als ze thuis komt. “I met this weird guy today…”. Met mijn water ben ik dan naar de Gate getrokken vanwaar het vliegtuig zou vertrekken. Er stond een ander vertrekuur vermeld voor de vlucht naar Chicago. 9u45. En ik zou om 11u vertrekken. Hmm. Dat was natuurlijk een vlucht eerder.

Dan, na een tweetal uur daar wachten, rondlopen, enzovoort, kon ik inschepen en kon het vliegtuig vertrekken. En dat deed het dan ook. Net zoals op de heenvlucht krijg je gratis drinken (sinaasappelsap of water – waarschijlijk ook dingen als cola, maar voor alcohol moet je betalen) en hier nam ik dan sinaasappelsap. Ook weer wat ik merkte op de heenvlucht: alleen water wordt je toch wel beu en dan begin je te voelen dat je iets mist. Toch zeker na 7u vliegen. Ik gok dat dat “iets” suiker is.

Hoewel we een beetje later vertrokken waren dan gepland, zijn we toch eerder aangekomen in Chicago en heeft het minstens een half uur geduurd na de landing (lees: contact met de grond) tegen dat het vliegtuig aan de gate was gekomen, genoeg mensen uit het vliegtuig waren zodat ik ook af kon stappen en ik binnenstapte in de luchthaven van Chicago. Omdat ik wat honger begon te krijgen, ben ik gaan zoeken naar iets te eten. Eigenlijk vooral van die fast-food restaurants, maar dan van alle landen: Mexicaans, Italiaans (of toch pizza’s), Amerikaans (McDonalds) en iets Oosters. Na lang twijfelen heb ik dan toch maar weer McDonalds gekozen, hoewel ik probeer daar zo weinig mogelijk binnen te stappen. Ach ja, 2x op drie weken is nog niet zo slecht. Boarding zou beginnen rond 3u45. Toen was het ondertussen 2u, ruim tijd genoeg dus, maar toch ook niet zoveel als ik eerst had gedacht. De geplande aankomsttijden waren wel 1u30 en 4u30, maar eigenlijk heb je dan maar een 2u om in de luchthaven te zijn. En da’s niet veel. Tegen de tijd dat ik had beslist wat ik ging eten en dat ook had gekregen – in de McDonalds zijn ze precies nergens vriendelijk, dat was de eerste donderdag niet, dat was vandaag al even min – was het half drie. Tegen de tijd dat het allemaal op was (ook de cola zonder ijs, want ik wist van de heenreis dat ik best wel wat suiker kon gebruiken) was het kwart voor drie. En dan ben ik naar de gate gegaan waar de vlucht naar Belgie zou vertrekken. Een beetje na drie zijn dan de mensen van American Airlines aangekomen en zijn ze namen beginnen omroepen. Geen idee waarom. Waarschijnlijk de mensen die op de wachtlijst stonden. En dan riepen ze ook om om de groene – of witte – papiertjes te komen afgeven. Da’s een overblijfsel van het papiertje dat je moet invullen (“heb je terroristische banden” en dat soort dingen) en dat in je paspoort wordt geniet. Wanneer je dat niet achterlaat in Amerika, dan heb je de volgende keer je Amerika binnen wil komen, wel wat last. En ik vind security nu al erg genoeg, dat moet er niet nog eens bijkomen. En ja, dan begon ook daar de boarding. Een vijftal minuten te laat zijn we dan effectief vertrokken (1 van de vluchtassistentes was haar GSM kwijt en ze wist zeker dat het ergens moest zijn aan boord. Bleek het ergens in een doos te zitten, maar ik heb niet goed verstaan welke doos) En dan zijn we vertrokken.

Dat vertrekken is toch altijd een speciaal gevoel. Een afwisseling van vertragen en versnellen (daar lijkt het toch op, maar ik denk eerder dat het altijd versnellen, even constant vliegen en opnieuw verstnellen is) en dan af en toe voel je het vliegtuig ook terugvallen, voor een kort momentje. En dus op dit moment zijn we zowat bijna voorbij het Amerikaanse vasteland en vliegen we over de Atlantische oceaan. Jawel, in het begin van dit tekstje zat ik inderdaad nog in Chicago. Dit bericht is niet in 1 keer getypt 🙂 Bon. mijn Diner komt aangereden, dus ga ik nu mijn laptop weer even wegsteken. Waarschijnlijk voor de rest van de vlucht, want voor de rest zal er niet veel spectaculair gebeuren… hoop ik.

En voor de rest zijn er inderdaad geen spectaculaire dingen bijgekomen. Ik ben veilig thuis geraakt, en da’s het voornaamste 🙂
Later volgt meer, want ik ben momenteel compleet uitgeput… ik ben dan ook al 30u op… Tijd om wat te gaan slapen denk ik…