Geen succes

Vandaag stond op het programma: Lake Travis en daar kan het echt heel mooi zijn. Naar het schijnt. Alleen moest ik ook nog even langs de winkel om broodjes te gaan halen en ook nog langs de Apple Store om mijn reçuke te gaan halen. Dus ik moest nog tot 12u wachten voor ik kon vertrekken: de winkels zijn gelukkig wel open op zondag, maar pas vanaf 12u. De voormiddag heb ik dus gebruikt om alle reçukes in te geven in de computer, verblijfskosten, zodat ik dat later niet meer moet doen. En dat zijn er nogal wat.

‘s Middags in het wilde weg naar Lake Travis gereden. Er is nergens iets te vinden van “wandelpad” of “panoramic view on the lake” dus reed ik maar naar dat restaurant dat ze mij gisteren hebben aangeraden: The Oasis. Van wat ik op de website zag, had ik even wat twijfels of ik daar zo wel binnen zou gaan. “Zo” is met t-shirt, korte broek en sandalen. Maar goed, gezien de gemiddelde Amerikaan er nog erger bijloopt, legde ik me erbij neer en reed er dus naartoe. Daar aangekomen, begon mijn vermoeden een beetje kracht bij te krijgen. Het domein valt meteen op wanneer je net uit een hele weg steppe-achtig gebied komt gereden, Het gebouw is vrij sjiek, groots, net alsof er dure hotelkamers boven zijn… dat soort dingen. Net voor je binnenkomt, grote glazen deuren, binnenin alles afgewerkt met fontijntjes en graniet – of daar leek het op – en… de diensters in gewone t-shirts en korte shortjes. Bon dacht ik. De kledingstijl doet hier niet toe. En inderdaad, zo sjiek is het daar niet. Integendeel. Maar op zijn minst goed genoeg, dus nog maar eens “a table for one” gevraagd en gekregen, ergens ver weg in een uithoekje, maar wel recht met zicht op het meer en in de zon. Toch maar mijn tafel wat gedraaid, aan de andere kant gaan zitten en een parasol naar me toe getrokken, een zonnesteek zou ik liever niet hebben. Na het eten (Sizzling Fajita, Combo Beef and Chicken – want het menu was toch wat minder uitgebreid dan hetgeen online staat) nog wat foto’s getrokken van bovenaan de trap, om toch even heel het meer gezien te hebben en dan op zoek naar ergens waar ik dichter bij het meer zou kunnen komen.

Eigenlijk heb ik de hele namiddag zitten zoeken. Ok, ik heb de kans gekregen om nogal lang in dat restaurant te blijven zitten (ze waren me af en toe vergeten denk ik) maar voor de rest heb ik niet veel lake gezien. Vanuit de auto wel. Maar rondom zijn alleen maar public parks, privately managed en dus betalen. Nu ten eerste wilde ik geen $8 betalen om maar een uurtje ofzo rond te wandelen en dan te zien dat ik het verkeerde park heb uitgekozen, ten tweede leek het erop dat de meeste van die parken vooral gericht waren op zijlen en surfen en waterskiën. En dat was ook niet de bedoeling: ik wilde gewoon wat foto’s nemen – uiteraard. Dus heb ik heel veel rond zitten rijden en uiteindelijk besloten: hier moet ik niks gaan zoeken. Uiteindelijk ben ik dan maar terug naar het hotel gereden en heb eerst een stopje gemaakt langs het Shell tankstation, waar ik wel kan tanken. Mijn naftbak is weer bijna leeg, maar deze keer heb ik em niet helemaal volgetankt. Net voldoende om de auto vrijdag binnen te kunnen doen. Denk ik.

In de voormiddag had ik nog iets anders gevonden alleen wist ik maar ongeveer waar het was (de GPS heeft er niet direct een weg naartoe, ook Google Maps kent er geen (publieke) wegen naartoe, maar daar is het ongelooflijk mooi. En gezien ik hier op Lake Travis niks vond en er toch niemand op mij zat te wachten, ben ik daar ook maar naartoe proberen rijden. Daar heb ik nog minder gevonden. Nu blijkt dat dit “iets” waar ik naartoe wilde rijden, Hamilton Pool Preserve is, want dat heb ik zonet op Google Earth gevonden. Die naam heb ik deze voormiddag niet gevonden en nu gaat er nog meer spijt door mij heen, want ik heb onderweg inderdaad een bordje naar Hamilton Pool Preserve zien staan. Vreselijk!! Dat had wel meer de moeite geweest dan Lake Travis zo te zien. In feite hangt er zelfs een schilderij van in de badkamer van mijn hotelkamer. Ook hier is inkom $8, maar dat had ik er misschien nog voor over gehad. Verdorie toch.

Het is weer van datte he. Da’s zoals ik de eerste week geprobeerd heb om The Domain te vinden, eerst heb moeten zien waar ik ongeveer was (en dat ik er gewoon voorbij ben gereden) zo zie ik nu ook weer dat ik compleet verkeerd gereden ben… Eigenlijk zou ik nog een weekend meer moeten hebben, dan kon ik volgend weekend er nog eens naartoe proberen te rijden… Maar volgend weekend zit ik alweer in Turnhout en om dan naar daar te rijden, dat zal wat langer dan een uur in beslag nemen vrees ik.

Ik ga dan maar een beetje zwemmen. Of toch een paar klein mannen eruit gooien die er ondertussen al drie uur inzitten en waarbij het dus hoog tijd wordt dat ze eruit komen. Veel minder foto’s dus dan dat ik had gehoopt. Deze morgen begon het eigenlijk al met de teleurstelling: ze voorspelden nogal hevige regen en onweer. Tot nu toe heb ik daar nog niks van gemerkt. Alleen moet ik wel zeggen: het zicht op het meer was wel wat mistig. Misschien gaat die regen toch nog vallen?

Nee, vandaag is een teleurstelling. Ik probeer me voor te houden: 3 van de 4 dagen van de weekends zijn wel geslaagd en precies (of nog beter) uitgedraaid dan dat ik had gedacht… En ook nu heb ik Lake Travis goed kunnen zien, en daar was het me oorspronkelijk toch om te doen… Alleen heb ik nu veel spijt van die Hammilton Pool Preserve. Maar ook dat weer: ik wist het niet en deze morgen had ik het ook niet geweten. Bovendien had ik daar beter een hele dag voor uitgetrokken.

Ach, wie weet ben ik hier ooit nog eens. Dan staat Hamilton Pool als eerste op mijn todo-lijstje…

…

Addendum: Net toen dit berichtje online stond, hoorde ik plots dat die roepende, springende kinders en hun ouders naar binnen gingen. Dat kon niet beter uitkomen! Dan had ik het zwembad voor mij alleen. Dus ik ging naar beneden (ik had me ondertussen al klaar gemaakt), deed de deur open en… stond verbijsterd stil. Dit kòn toch niet? Ik bleef voor me uit staren, keek naar het water van het zwembad dat zich met duizenden dansende kringetjes had gevuld en hoewel ik nog ver van het water verwijderd was, voelde ik het toch langs mijn gezicht naar beneden komen. Het was duidelijk waarom iedereen naar binnen was gegaan. Regen. Zo van dieje natte. Pijpenstelen, lieters en lieters en…

Ok, serieus nu. Het regende wel, maar geen bakken water. Maar ik stond daar wel te kijken. Even dacht ik: zelfs dat valt vandaag tegen. Zelfs gaan zwemmen lukt vandaag niet. En ik keek nog eens naar het water waar de kringetjes bleven dansen en de druppels op bleven spatten. Het water waarvan je nat wordt wanneer je erin springt. En ik keek naar boven en voelde het water op mijn gezicht. Water, waarvan je nat wordt wanneer je erin rondwandelt. Nat en nat. Ik nam mijn beslissing. Kon mij die regen wat schelen. Als ik in dat zwembad spring, ben ik ook nat. Dus ik wandelde gewoon rustig het zwembad binnen, legde mijn kleren onder mijn handdoek en ging gewoon een beetje zwemmen. Foert. Alleen het afdrogen nadien was wel wat moeilijker. Het begon namelijk wel harder te regenen. Dus heb ik het afdrogen opgegeven en ben zo naar mijn kamer gegaan. Kleren kletsnat natuurlijk. Hetgeen de regen niet nat had gemaakt, had het zwembadwater wel gedaan. Maar het geeft niet. Ik ben nadien lekker gaan douchen en ik voel me lekker fris. Vrolijk en fris. Het is spijtig dat ik de hele dag heb rondgereden, het is spijtig dat ik te laat door had wat die Hamilton Pool was, maar foert, er zijn erger dingen.

En ondertussen is het tien uur geworden, buiten dondert en bliksemt het en ik heb nog altijd niks gegeten, dus da ga ik zometeen even doen – en ondertussen ben ik ook een paar filmpjes aan het downloaden die ik op mijn iPod ga zetten en die ik in het vliegtuig eventueel kan zien. Ha.

Naturlijk, filmpjes downloaden, geen hollywood filmpjes, want da’s illegaal, en zeker in Amerika durf ik geen torrent opendoen of iets dergelijks. Bovendien werk ik op de computer van het werk, dus da’s dubbel erg. Neen, er bestaat zoiets als openbron-films. Daar had ik ooit van gehoord toen Blender, een programma om 3D tekeningen te maken, in de gespecialiseerde pers kwam doordat het de professionele paketten (waarmee Toy Story en Jurassic Park mee gemaakt zijn) gemakkelijk kon evenaren. En om dat te bewijzen, gingen ze een open-bron film maken. En die is ondertussen natuurlijk al lang af, maar ik heb die nog niet gezien. Het gaat over een konijn. Ben eens benieuwd. Of ik die film ga zien in het vliegtuig en of het een goeie is. Maar ik heb ook nog een paar alternatieven, dus vervelen zal ik niet. Bovendien ga ik proberen om tijdens de vlucht Chicago-Brussel wat te slapen, om zo weinig mogelijk last te hebben van een jetlag…

Bon, ik ging eten. Smakelijk.

Enkele nieuwe foto’s van vandaag zijn toegevoegd aan het album online, ook al zijn het er weinig.