Back to Belgium

2010-05-19 14:16:52

De ochtend begon vroeg. Voor mij althans. Het was me gisteren plots opgevallen dat ik van heel de reis geen zonsopgang heb kunnen zien. Zonsondergang zou sowieso niet gaan, gezien wij aan de oostkant van Corfu zitten en omdat we ‘s avonds terug op het hotel moeten zijn voor het avondeten, kunnen we ‘s avonds ook moeilijk aan de westkant zijn om de zonsondergang te aanschouwen. Om half zes ben ik uit mijn bed gesprongen, heb me snel aangekleed en ben op het terras gaan staan. Zonder jas. Traag maar zeker kleurde de lucht rood en werd lichter. Alleen was er na een half uur in de kou staan nog steeds geen zon te bespeuren en de tijd begon een beetje te dringen en begon ik het behoorlijk koud te krijgen. Nog voor de eerste zonnestralen boven de bergen aan de horizon verschenen, ben ik terug naar de hotelkamer gegaan. Later bleek dat ik beter nog een vijftal minuutjes had gewacht, want kort nadien stond de zon hevig schijnend in de kamer.

Inpakken moest niet meer, dat hadden we gisteren al gedaan. Vroeg gaan eten moest wel om rustig en op tijd naar de vlieghaven te kunnen vertrekken. Om zeven uur en nog voor het restaurant open ging, stonden we voor de deuren. Rustig gegeten, binnen, met zicht op zee waarboven de zon alweer prachtig scheen. Na het eten zijn we op het terras gaan staan kijken naar de zee, naar de bergen. Hier stonden we negen dagen geleden ook. Dit is al die tijd ons uitzicht geweest. We hebben er een paar minuten gestaan terwijl de obers volop in de weer waren om de tafels op het terras te dekken. Het beloofde een prachtige dag te worden met veel zon en geen regen of wind. Zo hebben we in schoonheid afscheid genomen van dit uitzicht. We zijn gaan uitchecken, de wagen voor de laatste keer van de parking gaan halen, koffers ingeladen en voor de laatste keer de baan opgereden richting Kerkyra.

Onderweg stopten we nog even bij een Shell tankstation om de naftbak vol te laten gooien. Hetzelfde als een paar dagen tevoren. Hier kan ik wel met Maestro betalen, maar een pin-code om de kaart te gebruiken moet ik helemaal niet ingeven. Een handtekening is genoeg en dat had ik eigenlijk niet verwacht. Eenmaal volgetankt, reden we door naar Kerkyra Airport.

Er was geen wolkje aan de lucht toen we op de vlieghaven aankwamen. We hebben even moeten zoeken hoe we de parking konden oprijden. Dat moest blijkbaar tegen de richting in, waar een heel klein kastje met nummertoetsen staat. De code hadden we in het begin van ons verblijf meegekregen en werkte: de slagboom ging open en we hebben de auto geparkeerd op dezelfde plaats als waar we hem enkele dagen eerder hebben opgehaald.

Eenmaal de koffers uitgeladen waren en de auto nog eens gecheckt was op achtergelaten spullen, gingen we zoeken waar de incheckbalie is. Helemaal aan de andere kant van de luchthaven dan de “Arrivals” kant blijkbaar. De luchthaven is echter heel erg klein en we hebben dan ook niet lang moeten wandelen voor we aankwamen bij de “Departures”. Ook vandaag vonden we een Jetair hostess die ons vertelde aan welke incheckbalie we moesten zijn. Binnen bleek dat eigenlijk niet nodig geweest te zijn. Er waren maar een handvol balies en slechts 1 waar iemand aanwezig was. En druk was het ook al niet, we konden onmiddellijk inchecken. De koffers moesten we wel opnieuw van de niet ingeschakelde weegschaal nemen en op de band gaan zetten naast de balies. Daar stondt de XRay machine inclusief controleurs, die na het scannen van onze koffers gebaarden dat alles in orde was.

Vanaf daar konden we rechtstreeks naar “Arrivals” wandelen waar het Sixt huurautobedrijf zat. Met pijn in het hart heb ik daar de sleutels afgegeven van de auto die ons negen dagen naar alle uithoeken van het eiland heeft gebracht. De mevrouw wilde nog even checken of de tank echt wel volgetankt was en ik ging mee checken of de mevrouw wel goed checkte. Alles was in orde, dus kreeg ik mijn visa-afschrift terug dat ik in het begin als borg heb moeten tekenen. En zo waren we klaar om te vertrekken. Twee uur voor onze vlucht. Dus restte ons niet veel meer dan in de cafetaria nog wat te gaan zitten kijken naar vertrekkende vliegtuigen. Twee om precies te zijn. En om even een attack te krijgen omdat ik zag dat onze vlucht om 10u zou vertrekken, beseffende dat het op dat ogenblik twee voor tien was en wij nog steeds niet door de controle waren gegaan. Gelukkig was het gewoon ik die naar het verkeerde scherm aan het kijken was en dus eigenlijk had gezien dat ons vliegtuig binnen twee minuten zou landen. We zijn dan toch al maar richting controle gegaan.

Deze keer heeft Tine niet gepiept in het metaaldetectieding. Onze handbaggage werd gescand, ook hier geen probleem uiteraard. Dan volgt pas de grenscontrole waar ze met de personen voor ons redelijk lang bezig zijn geweest: namen opschrijven, zoeken in de computer, achternaam weeral niet goed verstaan, proberen typen met de snelheid van de gemiddelde digidak-cursist, controleren, dubbelchecken. En toen mochten die mannen verder gaan en toen kwamen wij met onze electronische identiteitskaarten. En bij het zien ervan, gebaarde mijnheer de grenspolitie ons onmiddellijk om door te wandelen. Nog altijd ben ik aan het twijfelen of het kwam omdat we Belg – Europeaan – zijn en dus zo verder mochten, of omdat hij niet eens wilde beginnen uitzoeken hoe zo’n hoogtechnologische eID werkte. Alleszins, mooi op tijd kwamen we in de vertrekhal terecht, waar we ons iets later naar Gate 1 moesten begeven, de bus op moesten stappen om vervolgens twintig meter verder gevoerd te worden waar het vliegtuig inmiddels klaar stond. Een trap leidde ons in de buik van het toestel dat ons samen met een bussel knappe hosteskes weer naar België zou brengen. Deze keer zat het vliegtuig helemaal niet vol, wat ons de kans gaf om niet op onze gereserveerde plaats te gaan zitten, maar aan het raam. Tijdens het opstijgen konden we ongestoord nog een laatste blik werpen op het eiland waar we de voorbije anderhalve week op hebben vertoefd om vervolgens alleen nog zee en wolken te zien.

Een dikke twee uur later begon de landing naar Brussel door een dik wolkendek dat je het gevoel geeft alsof je met een gemiddelde Belgische bus op een gemiddelde Belgische weg aan het rijden bent. Turbulentie heet dat in een vliegtuig. En dat gevoel hadden we een hele landing lang, tot we vrij hard op Belgische bodem aankwamen waar tot onze grote vreugde de zon ook behoorlijk op aan het schijnen was. Dezelfde tocht door de vlieghaven als bij het begin van de reis hebben we ook deze keer moeten doen, in de andere richting dan, en het heeft ons zeker twintig minuten gekost om bij de aankomsthal te geraken. Daar kregen we heel snel onze koffers bijeen zodat we naar de parking konden wandelen waar de auto braaf op ons stond te wachten. Na een kort gevecht met de betaalautomaat en de diplomatieke beslissing om een andere automaat te gebruiken die wel wilde werken, reden we wat later de Brusselse ring op, recht de file in.

Heerlijk om weer thuis te zijn, toch?

Bekijk de foto’s van dag 9