20 juni: witte bergen

Even leek het erop dat het goede weer van de vorige dag het voor bekeken had gehouden. Na een heerlijk uitgebreid ontbijtbuffet trokken we verder door het dal waar dreigende wolken aan het samenpakken waren, klaar om een nieuwe regenaanval te lanceren. Al hebben ze zich uiteindelijk bedacht: naarmate we verder Snæfellsnes introkken, klaarde de lucht weer stralend blauw en konden we in de verte de besneeuwde toppen van Snæfellsjökull zien, die toch nog behoorlijk van ons vandaan lag. De witte toppen waren prachtig om te zien en het was heerlijk dat ze de hele dag in het zicht bleven.

Op één van de haltes hadden we een magnifiek vergezicht over Álftafjörður, de vele schiereilandjes en in de verte het havenstadje Stykkishólmur waar je zo naartoe zou kunnen springen mocht er geen halfgezonken piratenschip in de weg liggen.

In Stykkishólmur hebben we een gezellig en lekker restaurantje gevonden. Na de lunch wandelden we verder naar het hoogste punt: een vuurtorentje bovenop een harmonie van basaltzuilen. Onderaan lag de vertrekplaats van een veerboot die ook auto’s kon verschepen. Die was nogal in trek, gezien het grote aantal auto’s die stonden te wachten.

Ergens onderweg, dieper Snæfellsnes in, werden we tegengehouden door een knap jong ding die samen met haar partner een klein probleempje had. Ze zat bijna zonder brandstof en vroeg ons waar het dichtstbijzijnde tankstation was. Ik hoop voor haar dat ze mijn aanwijzingen correct heeft opgevolgd: hoewel het nog een eind rijden was, zou ze dat wel gehaald hebben. Wanneer ze haar eigen suggestie gevolgd zou hebben, was ze de eerste paar honderd kilometer niets tegengekomen dat ook maar een beetje weg had van een tankstation.

We klommen verder de heuvel op en kregen zo een mooi uitzicht op Helgafellsvatn aan de ene kant, de zee aan de andere kant en ergens tussenin een aantal velden en een gezin met vier en een half kind dat per sé aan planking wilde doen op een zonnewijzer met een ijzeren pin in het midden. Goed zot, die hoogzwangere vrouw.

Via een lavaveld met daarin andermaal een rode berg en een picknikplaats aan een prachtig meer omringd door besneeuwde bergtoppen, kwamen we bij Suður-Bár, onze volgende slaapplaats die de zee in z’n achtertuin had liggen. Deze locatie is veruit de mooiste van de slaapplaatsen waar we tot hier toe verbleven. Zicht op besneeuwde bergtoppen links en de open zee rechts. Adembenemend…

Voor ons avondeten besloten om even terug te rijden naar de picknick tafel aan het meer met zicht op de bergen en aten we onze boterhammekes op onder het goedkeurend oog van een aantal vogels die zich maar al te graag op de restjes wilden storten…