Regen. Zo van die druilerige die onze lage landen de laatste paar weken teistert. Elke morgen ben ik blij dat ik lekker droog op mijn bestemming geraak dankzij het mobiele dak dat ik boven mijn hoofd heb.
Onderweg passeer ik doorweekte fietsers en bebouwde kommen. Die laatste zijn ook doorweekt ja. In het dorp van Gierle wordt mijn vlotte doorgang meestal beperkt door een schoolbus die aan mijn rijrichting stil staat om een paar kinderen aan de overkant van de straat op te pikken. Die kinderen in kwestie zijn verdeeld in een heel jong en een iets ouder exemplaar. En ook vandaag stonden ze aan de overkant te wachten tot al die droge, warm in hun fauteuil gezeten heren of dames vol egoïsme voorbij razen en doen alsof ze die kinderen niet zien doorweekt staan worden.
Ik stop dus.
En je zou kunnen zeggen dat dat gevaarlijk is omdat zo’n kind zou kunnen oversteken in vol enthousiasme dat het eindelijk een gaatje ziet om vervolgens door een tegenligger overhoop gereden te worden.
Niet met deze kinderen.
Het oudere exemplaar kijkt voorzichtig naar links, rechts, nog eens links terwijl het het jongere kind stevig vasthoudt. Er komt geen auto meer. En dus steken ze over.
Op dat moment krijgt de snuggere egoïst in z’n grijs Cliooke achter mij het lumineuze idee om te beginnen toeteren en in razend tempo zowel mijn auto als de schoolbus te gaan voorbijsteken.
DIE KINDEREN ZIJN NOG MAAR NET OVER GESTOKEN, IDIOOT!
Kijk, da’s nu ongeveer een half uur geleden en ik ben nog aan het natrillen. Waren de kinderen niet overgelopen maar gewoon overgewandeld of had die gast het in z’n stomme kop gehaald om een seconde eerder te vertrekken, dan was ik mijn verhaal nu aan de locale politie aan het doen…