Vorige week was duidelijk wel in jet-lag mode. Eigenlijk was het bijna onverantwoord om nog met de auto te rijden: ‘s avonds was ik zo enorm moe, dat ik bijna in slaap viel achter het stuur. Letterlijk. Dat overkomt me normaal nooit. Autorijden lukt nog wel, ook al slaat de vermoeidheid toe. Concentratie is anders, ik rij dan ook wat minder hard. Maar vorige week had ik echt moeite om wakker te blijven. En dat achter het stuur… Voordeel is dat ik nu goed weet waarom die witte lijnen langs de pechstrook zo’n reliëf hebben en zoveel lawaai maken wanneer je erover rijdt…
Een vreemd gevoel, niet lekker, ziek, maar toch ook helemaal niet. ‘s Nachts bezweet wakker worden, doodmoe zijn maar toch langs geen kanten meer in slaap geraken. Concentratie was nihil. Hoe komt het anders dat de tas thee waar ik van wilde drinken plots op tafel lag en mijn overbuur net niet alles over zich kreeg. Of hoe tijdens het weekend dat glas water eveneens over de tafel sprong, terwijl ik die gewoon wilde vastpakken. Zoiets gebeurt mij nooit. En de glazen waren echt leeg. Niet maar een beetje. En dan besef je pas hoeveel er in zo’n glas kan…
Nog tijdens het weekend kwam er een Texaans staartje aan het verhaal. Ze heet Rachel. Haar ouders en zijzelf waren op bezoek bij een tante van mij. Toen ik dat hoorde, ben ik uiteraard kennis gaan maken. Wat moet je anders doen? Wel jammer dat ik geen foto heb genomen. Dat had de ultieme kans geweest om toch nog met een Amerikaanse op de foto te kunnen staan. Maar niks dus. Was wel gezellig. Zij gaat in Austin studeren, blijkt. Goed om weten, dacht ik zo. Haar vader heeft in het leger gezeten en op die manier kennen mijn nonkel en hij elkaar. En gezien ze momenteel een trip door Europa maakten en ook in België langskwamen, gingen ze goeiedag zeggen en ik dus ook aan hen.
Momenteel ben ik wel van die jet-lag af. Voor het grootste deel toch. Dat betekent terug doorslapen (hetgeen ik zometeen dan ook ga doen), minder moe voelen (wanneer ik wat vroeger zou gaan slapen toch), weer in staat even goed auto te rijden als voorheen (“goed” is relatief uiteraard) en tassen thee kunnen ook zonder problemen terug leeg gemaakt op een gecontroleerde manier. Voor de rest was het weekend rustig. Nog een barbecue’tje gedaan, kindjes naar gaten laten lopen met de smoes “ga eens kijken of het poesje er zit”. Die kat was ettelijke minuten geleden de tuin uit gevlucht, maar dat kon dat kind niet weten…
En vandaag maar opnieuw begonnen met lopen. Start-to-run. Weeral. Door de drie weken Texas en de het jet gelag erna – en eigenlijk ook door het snertweer – is het alweer een maand geleden dat ik nog wat gelopen heb. En dat begin je te merken. Maar deze keer niet van bij het begin, maar vanaf les tien ofzo. Op de duur ken ik die eerste stukjes al van buiten. Die heb ik ondertussen al zeker 4 keer doorlopen. Het uithouden ging goed. De spieren niet. Na het lopen kon ik dat bijna niet meer. Lopen. Bewegen is toch nodig…
Wie is die schattige spruit op de foto?
Ik vermoed een jonge ‘Konings-telg’, maar wie…
Groetjes van Steven en mij, ook aan Tine!!
Die jonge spruit is idd een Konings-telg, de jongste zelfs…onze Niels van onze Jan…ook alweer 1 jaar jong….