Een verjaardagsfeestje voor een dertigste verjaardag, da’s altijd iets speciaal. De locatie ervan gaf het allemaal nog dat ietsje meer: het vliegveld van Brasschaat. Wanneer je het terrein oploopt, passeer je richting cafetaria een aantal vliegtuigjes. En op dat feestje tussen de koetjes en kalfjes hoorde ik de zus van de jarige vertellen over hoe haar vader vliegt en iets van dat het de bedoeling was dat de jarige vandaag zou meevliegen maar dat ze niet wilde. En dus reageerde ik daar iets te enthousiast op dat ik dan wel in haar plaats zou meevliegen.
Vijf minuten later zat ik in dat vliegtuig.
Wat ik namelijk gemist had, was dat haar vader het vliegtuig anderhalf uur had gereserveerd en het dus de bedoeling was dat er genodigden mee konden vliegen. Randanimatie, zoiets als een springkasteel maar dan voor volwassenen. En ik had mezelf dus uitgenodigd.
Voor ik aan boord ging, drong het wel tot me door dat je in zo’n klein één-motorig vliegtuigje wel harder door elkaar zou worden geschud dan in een lijnvliegtuig. Zoals storm op zee in een vissersboot. En gezien mijn ervaring met vissersboten op woelige wateren, stelde ik toch even de vraag hoe snel je in zo’n vliegtuig luchtziek wordt. De piloot keek even bedenkelijk, liep dan tot achteraan in de hangar en kwam terug met zo’n zakje. Je weet wel. "Hier, steek in je achterzak en zorg dat niemand het ziet"
Het opstijgen verliep erg zacht, net zoals de hele vlucht eigenlijk. Even een aanloop en het toestel zat in de lucht. Het weer was rustig en waarschijnlijk is dat ook een beetje mijn geluk geweest. Het voelde niet alsof we in de lucht zaten en al helemaal niet als een vissersboot in de wind. Eerder in een oude wagen, niet geïsoleerd en dus wat lawaaierig, rustig bollend langs een diorama-landschap dat je door het mistige plexiglas voorbij ziet glijden. De dertig minuten die we in de lucht hebben gezeten, leken er amper tien. De landing werd alweer ingezet en het viel me op dat de piloot echt extra zijn best deed om het toestel zachtjes neer te zetten. Bijna millimeterwerk. De banden vlijden zich rustig neer op het wegdek en nadat het hele toestel horizontaal op de landingsbaan stond, vroeg vader piloot niet zonder enige trots "Zachtjes, hè?", hetgeen ik alleen maar overtuigend kon beamen. De hele tocht was een geweldige ervaring. En het zakje bleef leeg.
Die ochtend had ik nooit gedacht dat ik die dag nog de lucht in zou gaan.
Helaas had ik mijn fototoestel niet bij, dus deze keer moet ik het met gsm-foto’s doen…
