Ilyano tuurt wat wezenloos voor zich uit. Het is onwerkelijk, die jongen die anders de grootste mond heeft van de hele bus, nu zo stil en roerloos te zien staan. Wat verder, tussen de kinderen die al zijn uitgestapt, staan twee meisjes te snikken. Zij zaten aan de kant van de bus waar nu een vrouw naast haar auto staat. Ze schreeuwt het uit. Dat ze dit niet heeft gewild, dat ze zo’n spijt heeft…
Lotte was een opgewekte baby. 14 maanden oud maar nog steeds kon ze niet lopen. Lachen wel. En kusjes geven. Ze was altijd opgewekt en goedlachs. Eigenlijk huilde ze enkel wanneer ze grote honger had. Of een keelontsteking, dan ook. Maar voor de rest steeds tevreden. Haar mama Tess bracht haar ’s ochtends altijd naar de crèche. Wanneer ze Lotte in de autostoel zette, keek die steevast onmiddellijk naar de kant waar haar blauwe eendje altijd lag. Het lag er nog! En wanneer ze dat eendje dan in haar handjes geduwd kreeg, keek ze zo dankbaar terwijl ze breed glimlachte.
De hele weg naar de crèche speelde Lotte braaf achterin de rode C3. Ze stak de eend met haar twee handjes omhoog, dan weer omlaag, terwijl ze kraaide en babbelde en toch ook af en toe een geluidje maakte waar Tess met wat verbeelding “kwak kwak” uit kon opmaken. Het was mistig en op de radio kondigde men aan dat je wegens smogalarm op de autostrades niet hard mocht rijden. Geen nieuws voor Tess dus, zij nam altijd binnenwegen. Maar ook tussen de velden en in de dorpen waar ze kwam, zag je de vuile lucht oplichten door een opkomende zon. In de verte kon je zo een schoolbus zien staan. Waarschijnlijk net een kind opgehaald, want de richtingaanwijzer was aangestoken. Terwijl ze dichterbij kwam, zag Tess dat de bus werd voorbijgestoken door een hele stroom wagens. En hoewel de bus zich rustig weer in beweging zette, waren er toch nog steeds auto’s die haar voorbij reden. Allemaal mensen die hun voorligger nog gauw volgden. Go with the flow. Allemaal mensen die de bus wilden voor zijn, stel dat ze straks weer twee minuten moesten wachten tot een ander kind was opgestapt. Allemaal mensen die daar geen tijd voor hadden. Allemaal mensen die zich niet bedachten dat de tegenliggers tegen zeventig kilometer per uur naderden.
Een ogenblik verwachtte Tess dat de volgende wagen zou wachten aangezien de bus weer vertrokken was en zij kwam aangereden. En toen verscheen er een BMW van achter de bus die zich er nog snel voor wilde zetten. Een fractie van een seconde had Tess om aan haar rechterkant te zien dat ze door geparkeerde auto’s niet kon uitwijken en vervolgens uit alle macht te remmen terwijl ze de vrouw in de BMW strak in de ogen keek. Een beetje paniek kon je bespeuren, ja, toen wel. De klap slingerde haar auto tegen de bus en tientallen meters verder om dan al tollend tot stilstand te komen, geplet rond een boom.
Hoewel de buschauffeur en de begeleidster het zicht proberen te belemmeren, kunnen ze niet vermijden dat de kinderen een glimp opvangen van een BMW waarvan de hele voorkant in elkaar is gedrukt. De voorruit is gebarsten en een airbag puilt afgelaten door de zijruit. De vrouw staat er nog steeds naast te roepen. Dertig meter verder plaatst de politie schermen voor een boom waarrond wat rood staal geplooid is. Aan de banden zie je dat het ooit een auto is geweest. Op de straat ligt een afgerukte achterdeur en een linkerschoen. En nog wat verder een bebloede autostoel.
Ilyano strompelt met gebogen hoofd naar de andere bus die hem naar zijn school zal brengen. Zijn aandacht wordt naar de struiken op het voetpad getrokken. Stilzwijgend bukt hij zich en haalt een blauw eendje uit de lage stammen…
Er is een klein detail dat maakt dat dit verhaal niet zo is gelopen. Er stonden geen auto’s geparkeerd langs de kant van de weg. Tess kon dus net uitwijken en de vrouw in de BMW raasde gewoon voorbij.
Maar het had heel anders kunnen zijn.
Geef voorrang aan hoffelijkheid. Met een vleugje geduld.
Dankjewel.