“Haydiho, hier ben ik weer!” Ik schrik me een hoedje wanneer de deur van mijn kamer openvliegt. Fotopiet en ik kennen elkaar al een tijdje, maar het blijft toch altijd schrikken wanneer hij zomaar binnenvalt. “Zet eens snel online!” roept hij, terwijl hij zijn fototoestel in mijn handen duwt. “jamaar” probeer ik, maar hij heeft zich al achter mijn computer gezet en is zijn foto’s al aan het kopiëren. Fotopiet houdt wel van foto’s nemen en ze dan ook zo snel mogelijk online te krijgen.
“Vandaag is er weer wat gebeurd hoor,” zegt hij, “er waren boeven en die maakten de kinderen wijs dat Sinterklaas problemen had met de pakjes: doordat alles zo duur is geworden, heeft Sinterklaas niet genoeg geld om speelgoed te kopen. De boeven vertelden de kinderen dat ze een spaarvarkentje vol centjes moesten buiten zetten, een rood lint aan het huis moesten hangen en dan konden de Zwarte Pieten dat geld ophalen en dan zouden de kindjes pas speelgoed krijgen.”
“Oei,” reageer ik, “en is dat waar Zwarte Piet? Krijgen de kinderen echt geen speelgoed meer dit jaar wanneer jullie niet genoeg geld kunnen inzamelen?” Zwarte Piet kijkt me aan met een dwaas gezicht. “Natuurlijk niet,” antwoordt hij. “de boeven zouden zelf dat geld gaan ophalen! De kinderen krijgen wel speelgoed van ons! We hebben die boeven op het einde kunnen pakken! Ja, toen hadden ze wel heel wat minder praat!”.
“Gelukkig maar!” zucht ik.
Zwarte Piet kijkt naar hoe de foto’s voorbij flitsen op mijn scherm. “Weet je, de meeste kinderen zetten vaak niet alleen een wortel voor het paard, maar ook een pintje bier voor de Zwarte Pieten. Maar eigenlijk lust ik geen bier. En er is een kindje waarmee ik een leuk gesprek heb gehad, en dat gaat speciaal voor mij een lekker glas water klaarzetten. Heb ik eindelijk geen dorst meer als ik de pakjes aan het uitdelen ben!”
Eén voor één worden de foto’s op mijn computer gezet. 
Finnish Treasure,
by Auric Goldfinger.
Af en toe zie ik een foto van Fotopiet zelf voorbijkomen, in charmant gezeldschap nog wel. “Wat heeft dat te betekenen?” vraag ik, “Moest jij geen foto’s trekken van de stoet? Van de pakjes? Van de paardjes? Van de kinderen en andere Zwarte Pieten?”
“Jamaar….” verdedigt hij zich, “dat heb ik toch ook gedaan! Er zijn maar vier foto’s van mezelf bij! En dat komt omdat die ene foto met een Fins meisje is – en zo lopen er niet veel rond in België, dus eigenlijk was dat een unieke kans, en de meisjes op die andere foto’s smeekten bijna om met mij op de foto te mogen, dan kun je zoiets toch niet weigeren?” 
Zijn ogen fonkelen en iets zegt me dat het niet helemaal klopt wat hij hier beweert. 
Maar hij heeft wel gelijk: er zijn veel foto’s van andere Zwarte Pieten, er zijn veel foto’s van de stoet of van kinderen die een zwart neusje hebben, van de tekeningen, de paardjes en zelfs van kinderen die als kleine zwarte pietjes en sinterklaasjes door de straten liepen! En wanneer de laatste foto op mijn computer staat, haalt Fotopiet zijn camera weg en zegt: “Zeg, kun jij ervoor zorgen dat Ella een mailtje naar mij kan sturen?”
“Wie is Ella?” Vraag ik. “Wel dat is … euh…” antwoordt hij aarzelend. “…zorg nu maar gewoon dat ze iets kan sturen. 
Nu ben ik weg want ik heb nog een heleboel werk voor Sinterklaas. Tot volgend jaar enneh, laat iets weten wanneer Ella iets heeft gestuurd he!”
En voor ik het goed en wel besef, slaat mijn deur opnieuw dicht en is Zwarte Piet verdwenen. Eigenlijk had ik nog willen vragen of hij ook dit jaar mijn huisje niet zou vergeten. Maar ik heb de foto’s wel mooi online gezet, ik heb ervoor gezorgd dat mysterieuze Ella een berichtje kan nalaten en bovendien ben ik het hele jaar heel braaf geweest, dus ik denk niet dat hij of Sinterklaas mij zal vergeten. Dat hoop ik toch…