Sprookjes verwelken
Bloempjes vergaan
Het heeft een vervolg, maar
Wat heb je eraan
Een luiaard, een mier
Een dier van plezier
In d’ivoren toren
Laat Atlantis niks horen
Misschien wat voorbarig
En morgen verjarig
Maar let maar heel goed
wat ‘t met anderen doet
Het sprookje beƫindigd
De bloem mee begraven
De luiaard gezwicht
naar het einde gedragen
Atlantis verstikt
De luiaard vertikt
Staat ver maar niet licht
In’t geheugen gegrift…
Ok, j’hebt gelijk
ik heb hier niks aan
‘k Ben hier weer weg
en doe iets nuttigs voortaan