Zeelandhaven

Het begint donker te worden. Ik kijk naar de overkant, waar metershoge masten in de kille avondmist priemen. En weer komt die gedachte naar boven: dit moment moet ik goed observeren. Zeker weten dat ik hier werkelijk ben. Ooit zei iemand dat je enkel vandaag leeft en dat herinneringen enkel worden geprogrammeerd, ingeplant. Weer kijk ik naar de masten. Naar de huisjes aan de overkant. Naar de lichten en de mist… Binnen enkele dagen is die jachthaven slechts een vage herinnering waar enkele foto’s mogelijk bewijzen dat ik er werkelijk ben geweest. Maar ook die kunnen voorzien zijn, genomen door iemand anders…

Terwijl ik vier dagen eerder zalig kon kijken naar de mensen die hun sleutels van hun vakantiehuisje terug naar de receptie brachten – en dit terwijl ik nog een heel verlof voor mij had – ben ik het die vandaag zijn sleutel binnengebracht heeft. Het licht dat uit de ramen van de cottages vloeit, weerkaatst weemoedig in de met mist gevulde avondlucht. Achter de ramen mensen die hun net gehaalde inkopen aan het uitpakken zijn of deze al aan het opeten zijn. Een enkele worstelt met een kind dat dit niet wil doen. Voor een laatste maal kijk ik naar de overkant, de met lichtjes gevulde nacht in. Dan stap ik de auto in om terug naar de realiteit te rijden.