Het viel ons meteen op bij het weerom verzorgde ontbijt. De nogal verwarde man des huizes had nog steeds het hemd aan dat hij de avond tevoren serieus bevlekt had. Je kunt voor “save the environment” zijn, maar je kunt ook overdrijven. Alleszins, wij trokken vol goede moed en verwachting de dag in. Even zijn we Hofn binnengereden maar het bleek al snel dat daar niet al teveel te beleven viel. En verder onderweg zijn we vooral erg dicht bij de zee gereden, in een tunnel dwars door een rots en pipi in openlucht gedaan. Gebrek aan accomodatie.
Eigenlijk hebben we de hele voormiddag vooral gereden. En ondertussen veranderde het landschap hoor, jawel. Maar we waren de voorbije dagen nogal verwend geworden en waren niet meer tevreden met een gewone berg of met een herkauwend schaap langs de weg. En zo kwam het dat de voormiddag vooral gevuld werd door autorijden.
Eten deden we die middag op de parking van een tankstation met uitzicht op een hoop stenen en IJslands wasgoed dat in de hevige wind een poging deed om droog te worden. We waren beter een beetje verder gereden en gaan picknicken op een parkeerplaats met uitzicht op een prachtig dal. Alhoewel. Toen we daar aankwamen en wat foto’s aan het nemen waren, kwam een hele bus toeristen aan – Duitsers deze keer – en gezien de plaats iets te klein was voor ons allemaal, zijn wij maar doorgereden.
We hadden de keuze: de goede weg nemen, hetgeen een heel eind om zou zijn, of een grindweg nemen die mogelijk afgesloten was wegens te gevaarlijk (afhankelijk van het weer) en ons recht over de berg zou leiden waar we anders rond zouden gaan. Wij dus over die berg. De temperatuur daalde zienderogen, het landschap werd beklad door plukken sneeuw en toen we even stopten bij een watervalletje, werden we nogal letterlijk bijna omver geblazen.
Het weer werd ook slechter en tegen dat we bij het grootste bos van IJsland – toch zeker zo groot als het stadspark – regende het. Door de regen en het feit dat ik ondertussen behoorlijk moe was – Tine moest het stuur overnemen – hebben we verder niets gedaan. Om 16u waren we al bij onze volgende slaapplaats. We werden vriendelijk onthaald door een oud vrouwtje dat bij het ontvangen van onze voucher nogal hevig bij zichzelf nee knikte alsof er iets fout was. Er was ook iets fout. Ze had ons een verkeerde kamer gegeven. Een upgrade. En ons hoorde je niet klagen.
We zijn de stad ingetrokken om eten te zoeken. Op de kaart leek het een behoorlijk grote nederzetting te zijn, maar deftig eten vinden was blijkbaar wat moeilijker. Tot we ergens achterin een klein restaurantje vonden. Cafe Nielsen in Egilsstaðir ziet er op het eerste gezicht maar vreemd uit, maar omdat dat het beste was wat we vonden, besloten we het er toch op te wagen. En wat een geluk! Het eten was er voortreffelijk en binnenin was het best gezellig. Na een kreeftensoepje en wat lam – voor Tine een groentensoepje en catfish – riep ons bedje in onze geupgrade slaapplaats voor een deugddoend slaapje…