2010-05-14 22:03:16
‘s Morgends hebben we buiten kunnen eten. Op het terras met zicht op zee. En terwijl we anders ons afvragen hoe de obers erin slagen te weten wie weggegaan is of wie nog een tweede keer naar het buffet is geweest, hebben we vandaag het antwoord gekregen: niet. Ofwel moet je heel erg snel terugzijn, ofwel moet je iets laten liggen. Alleszins, toen wij terug bij onze tafel kwamen, was ze al afgeruimd en opnieuw gedekt. Afin.
Vandaag stond Angelo Castro op het programma. Een fort op een berg. De GPS gaf alleen grote banen aan en dus hebben we die ook gevolgd om ons uiteindelijk vast te rijden in een lokale geïmproviseerde markt vlak bij Achilleio, het paleis van Sissi. We zijn dus moeten terugdraaien en een andere grote baan opgereden die ons zonder noemenswaardige problemen tot aan het fort bracht. Daar aangekomen bleek er niet zo erg veel parking te zijn en we hadden geluk dat er net iemand wegreed, anders had ik mijn auto op z’n Corfus moeten wegzetten. Onderweg naar boven zijn we de eerste vervelende beesten van de reis tegengekomen: irritante insecten die blijkbaar verzot zijn op wit. En uiteraard dragen we vandaag allebei wit. 
Eenmaal boven bleek de poort keihard gesloten te zijn. Geen idee waarom, misschien omdat het buiten het seizoen is? Afin, we zijn dan ook niet in het restaurant vlakbij iets gaan drinken, maar meteen doorgereden naar Paleiokastritsa. Grappig, onderweg kom je zo aan een verkeerslicht, maar er is helemaal geen kruispunt. Alleen een ravijn en een bergwand. Maar eenmaal je kunt doorrijden, merk je meteen de reden: het stadje is zo smal, dat je er niet met twee auto’s doorkunt, daarom wordt het verkeer op die manier geregeld.
In Paleiokastritsa is er vooral strand. En een klooster. Het strand ligt zo in een baai, best mooi om te zien. We zijn er eerst gaan eten: een broodje met frieten erbij. Da’s hier duidelijk de gewoonte. Elke dag hebben we bij ons broodje al frietjes gekregen. En wat voor frietjes: perfect goud gebakken met bruine randjes: daar kunnen de frituren in België een puntje aan zuigen! Na het eten zijn we gaan wandelen naar het klooster: ons hebben ze niet meer: je kunt de afstanden hier gemakkelijk te voet doen en ik vind dat we deze vakantie al genoeg in de auto hebben gezeten. Voor 15u zijn we bij het klooster. Jammer, want het klooster gaat pas terug open om 15u, dus we besluiten om nog even in de omgeving te gaan wandelen. 
Het uitzicht dat je daar hebt, is prachtig, een ideale plaats voor een huwelijksaanzoek. Zo dacht een Hollander blijkbaar net zo over en vroeg zijn vriendin prompt ten huwelijk. Het zijn dezelfde Hollanders die bij Canal d’Amour een foto van ons hebben getrokken. We hebben het koppel – dat trouwens op reis was met de ouders – even wat privacy gegeven en vervolgens ook naar het uitzicht gaan kijken.
Het was inmiddels na drie uur ‘s middags en wanneer we opnieuw bij het klooster komen, zien we dat het opengesteld is. Wij naar binnen, samen met een vijftal andere groepen van elk toch wel een twintigtal zestigplussers. Een drukte van jewelste: het stikte daar van de toeristen en te zware bloemengeuren. Het klooster heeft een bloementuin, een klein museum en een even grote souvenirshop, maar omdat we er niet konden draaien of keren en omdat er toch niet alteveel te beleven was, besloten we maar om terug te keren. 
En op het moment dat we het klooster weer buitenkwamen, was ik zo ongelooflijk blij dat we te voet waren! Zeker 9 bussen een handvol auto’s versperden elkaar de weg zodat geen van allemaal naar boven of naar beneden kon rijden. Wij zijn te voet langs de bussen gewandeld en op onze terugtocht naar beneden werden er nog maar toe dikke Franse en Britse toeristen met hun gidsen in airco-bussen aangevoerd. Ook hier werd het verkeer geregeld met zo’n stoplicht, alleen stond dat wat lager dan waar de chaos zich momenteel bevond. Op dat moment ben ik teruggekomen op mijn eerdere gedachten: we waren helemaal niet te vroeg aan dat klooster. We waren er net op tijd.
Beneden hebben we ons nog aan een ijsje tegoed gedaan terwijl we op de “dijk” met uitzicht op de baai zaten en zijn dan weer hotelwaarts gereden. Vroeger dan anders, wat mij de kans heeft gegeven om nog even het ijskoud met zee-water en liters chloor gevulde zwembad in te duiken – pardon, “springen”, want dat eerste is niet toegestaan in water van 1,60m diep – terwijl de regen die voor morgen voorspeld was al kwam aanzetten en ons van het zwembad weg verjoeg. De regen en de koude zorgde er meteen ook voor dat we deze keer niet buiten op het balkon konden gaan eten. Maar het zicht op zee heeft ie ons gelukkig niet kunnen afnemen…