Na zo’n paar weken Amerika, zijn er toch wel een aantal zaken die je beginnen opvallen, wanneer je met Amerikanen aan tafel zit, of zelfs naast de-ene-al-wat-knapper-dan-de-andere Amerikaanse.
Het begint al van voor je binnenkomt. In elk restaurant staat er de ene of de andere zeer vriendelijke (en indien vrouwelijk hoort daar ook nog “bijzonder knappe” bij) pipo waar je best tegen zegt "A table for one please" en niet "Can I have something to eat" want in dat laatste geval kijken ze nogal heel vreemd.
Dan nemen ze je mee naar een tafel, soms in een uithoekje, soms naast een of andere vreemde Amerikaan(se) en vragen dan wat je wil drinken. Ze stellen uiteraard altijd martini ofzo voor, maar wanneer je zegt dat je gewoon water wil, is dat ook prima. Of Ice Tea, want da’s duidelijk ook heel erg populair. En dat is gewone koude thee. Geen Lipton Ice Tea zijnde de frisdrank, neen, dit is echte thee alsof je die met theezakjes hebt klaargemaakt. Ongezoet. Je krijgt er wel zelf suiker of pseudo-suiker bij. Je kunt ook gewoon frisdrank nemen, cola of zo. Wat ook opvalt, is dat die laatste drankjes gewoon worden aangevuld. De eerste keer was dat wel wat schrikken. Je krijgt dan zo’n enorme cola (alles in Amerika is iets groter) en wanneer die bijna op is, nemen ze die gewoon mee (waarvan je denkt, gast, die was nog niet leeg) en vervolgens krijg je nog zo’n vol glas (waarvan je denkt, gast, die heb ik niet besteld) en blijkt dat ze dan vergeten die cola’s op de rekening te zetten (waarvan je denkt, gast, eigen schuld, gauw betalen en wegwezen) en waarvan je dan uiteindelijk door begint te krijgen dat die drankjes gewoon inbegrepen zijn. Alles is inbegrepen, behalve de alcohol. En de drankjes errond zijn ook niet gratis (waardoor ze je een of andere martini ofzo proberen aan te smeren).
De kaart heb je gekregen op het moment dat je gaat zitten, dus daar kun je in kijken om iets te bestellen. Je kunt ook proberen te verstaan wat ze aanraden als "Special of the day". Maar daar slaagde ik over het algemeen niet in. En wanneer ze je drinken brengen, vragen ze of je nog wat tijd nodig hebt of dat je al wil bestellen. Je kunt dan bestellen en blijkbaar heb ik een zeer goede keuze, want ik nam altijd heel toevallig het favoriete gerecht van de garçon of van de dienster "Excellent choice, that’s my favorite". Blijkbaar heb ik goede smaak. En dan stellen ze zich ook voor "My name is John, if you need anything, just ask me!"
Wanneer je dan rondkijkt en je mede-restaurantgasten observeert – en niet te lang naar links blijft kijken – dan kun je zien dat de mensen allemaal met hun rechterhand aan het eten zijn. Ze hebben enkel een vork vast. En wanneer je goed kijkt, dan zie je dat ze het vork terug in hun linkerhand nemen, in hun rechterhand nemen ze hun mes, ze snijden een stukje vlees af, leggen het mes neer, nemen het vork weer in de rechterhand en prikken het stukje vlees daarmee terwijl hun linkerhand tussen hun benen zit. Nadat het stukje vlees in hun mond terecht gekomen is, nemen ze het vork weer in de linkerhand, het mes in de rechter… Niemand blijkt door te hebben dat het gewoon veel gemakkelijker is om die twee dingen vast te houden. Moet je veel minder handelingen doen. Maar ja, extra lichaamsbeweging kan voor de meesten ook geen kwaad.
Wanneer je een steak eet, of iets anders van vlees, krijg je trouwens zo’n enorm steak mes. Maar echt enorm. Ik kon mijn hand er bijna niet rondklemmen, zo breed was het. Is ook wel nodig om door zulke stukken vlees te geraken. En je krijgt twee vorken. Waarvoor het er twee zijn, is me nog niet duidelijk. En zelfs de Amerikanen zelf weten het eigenlijk niet goed. Vermoedelijk 1 voor het vlees en 1 voor de sla. Want ja, sla in overvloed, maar groenten zijn er schaars. Blijkbaar moet je die ook apart bestellen, maar ook dat heb ik niet doorgehad. Maar waar dat tweede vork voor dient, dat weten ze dus niet met zekerheid te vertellen.
Tijdens het eten komen ze vragen of alles naar wens is. Dan zeg je dat alles inderdaad goed is, en dan zijn die mensen toch zo overgelukkig! En soms komt er zelfs een mijnheer met plastron af. En die vraagt dat ook. Of die vraagt of ik niks tekort kom, of ze me goed soigneren. En ook die mens wordt gelukkig wanneer je zegt dat het ook inderdaad zo is. Die meneer in de plastron is vermoedelijk de grote baas.
Maar dan, wanneer je nog niet helemaal klaar bent met eten, komen ze al af met een schotel voorbeeld-dessertjes of de dessertkaart. En wanneer je dessert neemt, dan gooien ze de rekening al op tafel nog voor je je dessert half op hebt "Whenever you’re ready, sir". Wat ik ook een keer heb meegemaakt, is dat de rekening op tafel gezet werd en dat hij dan pas vroeg "Of wil je nog iets hebben?". Jah, echt uitnodigend is dat niet natuurlijk. Alles is duidelijk fast food. Snel alles binnenwerken en maken dat je weg bent. Geen wonder waarom McDonalds in Amerika is gestart. Maar tegelijk vraag ik me ook af of een "fast-food restaurant" eigenlijk nodig is. Uit een gewoon restaurant ben je even snel weg.
En wanneer je niet alles opkunt, dan krijg je zonder enig probleem je eten mee naar huis. Da’s daar heel normaal. Elke dag zag ik daar mensen met een doggy bag naar huis gaan – en zelfs ik heb mijn dessert ooit meegekregen. Alle restaurants hebben hun voorraad bakjes klaarstaan – hetgeen natuurlijk logisch is. Je hebt ervoor betaald en anders belandt het toch maar in de vuilbak.
Voldaan wandel je terug langs de pipo’s die je hebben binnengelaten en meestal zeggen ze nog iets van een "have a nice evening" en dan kun je rustig terug naar je hotel gaan en nagenieten van wat je die dag beleefd hebt…