Aanpassing

Het is aanpassen, terug in Belgie. En dat begon deze morgen al. Niet het ontbijt, dat was een verbetering: opnieuw echt brood. Maar dan, de baan op. Belgische chauffeurs kunnen langs geen kanten rijden! Hoe dikwijls ik vandaag “bumperklevers” achter mij aan heb gehad, niet te tellen! En neen, ik reed geen 100, ik reed mooi 120! En dan verschieten ze ervan dat heel de dag de wegen dicht zaten door ongevallen.

Nog iets dat erg opvalt. Vrachtwagens. Twee van de drie rijstroken bezet door die dingen. En dan verschieten ze ervan dat er files zijn. Wanneer je in Texas 5 vrachtwagens op een dag had gezien, dan was dat veel… Maar het onthaal op het werk was goed. Iedereen heel blij dat ik terug ben 🙂 – je kan ze natuurlijk moeilijk ongelijk geven (hehe)

Hetgeen ik voel op dit moment: vreemd. Deze morgen om half zes kon ik niet meer slapen – ik steek het op het feit dat ik gisteren tot 12u heb geslapen – maar deze middag ben ik echt wel moe geworden. En tegen 5u besloot ik om mijn boeltje te pakken. Ik kon echt niet meer. Vreemd. Concentratie was moeilijk, dus eigenlijk was autorijden ook nogal lastig. Eten gaat wel goed. Daarom, ik ga nu al maar gauw slapen (“al” is nog 10u ma soit) en misschien is alles morgen terug in orde.

Men had mij aangeraden om te blijven schrijven. Ook op het werk. “Wat moet ik nu elke avond doen?” 🙂 Maar ach. In België gebeurt er niet zoveel spannend. Hoogstens één of andere wielerwedstrijd op volgende week zaterdag waarvoor men het nodig vindt om onze straat – zowat de enige waar je in Turnhout nog gratis kunt parkeren – een parkeerverbod uit te vaardigen tot 6u ‘s avonds.

Grmbl. Ik was beter in Texas gebleven. Daar scheen de zon tenminste.