D-Dag

Deze morgen opgestaan. Heel mijn rug was stijf. Dat was niet goed. Hoe moest ik nu ooit downtown geraken. Zo kan ik toch moeilijk autorijden? Met veel moeite mijn tanden gepoetst, mijn lenen ingestoken, ge weet wel, zo allemaal eenvoudige dingen die plots onmogelijk worden. Sokken aandoen, vreselijk!

Toch uiteindelijk aangekleed geraakt en dan maar naar beneden voor ontbijt. Nooit geweten dat een lift zoveel zeer kon doen. Vooral bij het dalen. Zitten is bijna onmogelijk: wanneer je tegen je stoel gaat zitten gaat het, maar wanneer je je arm opheft, krijg je pijnscheuten… afin, zo kan ik nog effe verder gaan.

Wel begon ik te merken dat ofwel de pijn iets minder werd of dat ik eraan gewoon werd. Alleszinds, toen ik boven kwam kon ik toch al iets bewegen. Dus alles ingepakt om Downtown te gaan en dan toch maar vertrokken. Omkijken in de wagen was moeilijk, maar ik kon me ook volledig omdraaien en zo kwam het dat ik toch zonder ongelukken Downtown geraakte. Nu nog parking zoeken. Nogal moeilijk. Heel moeilijk. Toen we (Luc en ik) hier de eerste dag waren, hadden de mensen van Dell ons naar een “gratis” ondergrondse parking gestuurd, die eigenlijk $5 kostte. Maar die vond ik niet terug. Ik ben rond beginnen rijden en op 1 van de bovengrondse parkings proberen te gaan staan, maar daar moest je betalen in zo van die kaskes en dan kreeg je geen resçu of niks bewijs… dus dat vertrouwde ik niet, dus opnieuw rond gereden, een ondergrondse parking ingereden die blijkbaar alleen voor de mensen van het flatgebouw erboven bestemd was, terug achteruit proberen te rijden (en nee dat ging niet makkelijk want 1) dan ga je terug naar omhoog tussen heel smalle muren en 2) mijn nek mijn nek), eruit geraakt zonder kleer- of metaalscheuren en dan opnieuw een poging gedaan om die ondergrondse parking van enkele dagen geleden terug te vinden. En toen vond ik ze plots. Mooi, daar dan binnengereden en wat blijkt: wanneer je er na 17u buiten bent, dan is die parking inderdaad gratis. Geweldig dus. En dan wat rondgewandeld en zo uiteindelijk beland in een winkel van de University of Texas. De Texas Longhorns zijn de football ploeg van de University of Texas. Hun kleur is oranje. En dat merk je dan ook onmiddellijk wanneer je daar in die winkel binnenkwam. Oranje overal. Bijna de Oranjegekte. En longhorns. Veel Texaanser kun je volgens mij niet vinden. Dus heb ik daar maar wat geld uitgegeven. Alleen geen kettinkjes. Blijkbaar dragen football players geen kettinkjes. Wel van die cheerleader ponponnekes, maar da’s over het algemeen ook niet voor de spelers. En t-shirts en polo’s. In maat 4XL. Als tent te gebruiken. Gezien ik geen tent nodig heb, heb ik wat handdoeken meegebracht. En nog een paar andere dingetjes, maar dat ga ik hier nu niet vertellen 🙂 Wanneer je de winkel buitenloopt, dan staat daar de naar eigen zeggen Worlds Largest Longhorn. En daar waren een paar knappe dames die mij vroegen om een foto van hen en de stier te nemen. En natuurlijk wilde ik dat. Nog snel een foto van hen drie genomen, alleen jammer dat je ze enkel van achter kunt zien.

Toen ik honger begon te krijgen, ben ik terug gegaan naar Taverna, je weet wel, van een van de eerste dagen. “A table for one, please“ hielp blijkbaar echt, want degene die achter het tafeltje stond, keek me al een stuk minder vreemd aan. Hij nam me mee naar binnen en zet me aan een tafel, vlak naast een van de weinige schoonheden die hier in Texas rondlopen. En mijn dag was goed. Hoewel, een beetje minder werd het toen mijn oog viel op de twee glazen die daar stonden en inderdaad, een beetje later kwam haar vriendje er terug bijzitten. Stiekem kijken dus. En stiekem foto’s trekken. Al is dat niet zo heel goed uitgedraaid, maar je krijgt toch een beetje een idee. Toen de garçon na het eten mijn door-hem-aangeraden “Basilic Icecream” bracht, keken die twee op en wilden wel weten wat dat voor ijs was. Ze hadden prompt ook zin gekregen in ijs. Naar wat ik van hun gesprek af had kunnen luisteren, bleek dat hij voor een tijdje in Spanje had gezeten en inderdaad, toen ze de rekening kregen, gooide hij om te lachen nogal veel euro’s op tafel. Ik moest lachen. En hij had dat gezien. Hij vroeg me of ik ook in Europa ben geweest, omdat ik de euro’s herkende. “Jah”, zei ik, “Ik woon daar”. En zo zijn we een gesprek begonnen. Waarin ook Ashley deelnam. Jawel, zij heet Ashley. Ook nu zou ik allerhande wilde verhalen kunnen verzinnen, maar deze keer weet ik dat omdat – neen, niet omdat haar vriendje haar zo noemde – in het restaurant blijkbaar een ander (knap) meiske zat en toen die naar buiten ging om te telefoneren (het was haar verjaardag, bleek toen heel de tafel waar ze aan zat plots begon te zingen, maar dat geheel ter zijde) riep ze “Ashley, hi!”. Toen ik hem en Ashley vertelde dat ik waarschijnlijk nog naar Lake Travis ging gaan, zeiden ze dat dat een hele mooie streek was, dat ze beiden van die buurt komen en Ashley schreef prompt de naam van een restaurant daar vlakbij op waar je tegen 7u ‘s avonds best iets kunt gaan eten en dan naar de zonsondergang kunt kijken. Dan zouden ze ook met bellen rinkelen enzo, weet ik veel. En zo komt het dat er nu hier naast mij een papiertje ligt met haar handschrift…

Excuseer, even een emotioneel moment.

En na een “Nice talking to you” en een knipoog van haar, scheiden onze wegen daar en ben ik wat verder Downtown ingewandeld. Ik herrinnerde mij dat iemand me had gezegd (maar ik denk dat dat via e-mail was, want ik vind de commentaar niet op de website en ik kan er dus ook niet naartoe linken) dat je het Capitol kunt gaan bezoeken. En dat heb ik dus ook gedaan. Eerst wat foto’s getrokken van de mensen en de dingen die daar staan, politie (excuseer, “State Troopers”) en mensen die zo op zo van die dingen met twee wielen rechtstaand door de stad lopen, terwijl een GPS-gids hen vertelt wat er te zien is op de huidige locatie. Is wel cool, maar dat kun je inderdaad best in groep doen. En dan naar binnen. Ik had zeker iets verwacht van een standje waar je inkom moest betalen, maar niks ook niet. Je kan dat gebouw gewoon inlopen. Zelfs de rondleidingen kun je gewoon gaan volgen. Maar ik was er kwart voor drie en om drie uur begon de volgende rondleiding pas en bovendien had ik niet veel zin om de hele tijd te blijven luisteren, dus ben gewoon zelf naar boven geklommen, wat foto’s getrokken – want er liep voldoende politie rond om tegen al die chineeskes met kodakskes te zeggen dat ze niet mochten flitsen, hetgeen ze NIET zeiden en ik me dus gerust zonder flits aan een paar foto’s heb kunnen wagen – en dan ben ik in een zaal beland waar blijkbaar de enige nog overgebleven vlag van tijdens de Revolutie staat. Als dat echt is, dan stond daar een uniek stuk. En gezien de vlag hier zo belangrijk is, moet die vlag onmenselijk veel waard zijn… Ook daar liep tussen de enorme groep die ze bijhad, wel wat knap volk rond. Want eerlijk: in Austin lopen niet alleen lelijke dikke mensen rond. En ook hier heb ik niet kunnen nalaten een fotootje te nemen, onder het mom van “ik lijk het gebouw achter je te trekken, maar jij ziet van daar toch niet wat ik trek en ik heb een lekker grote lens”

Na die rondleiding, ben ik nog even naar The Domain gereden. Onder druk van het algemene aanraden ben ik dan toch nog maar even een bezoekje gaan brengen aan de Apple store. En dan ben ik toch maar ne rooie iPod nano gaan halen… Ze vroegen daar of ik het bewijs toegemaild wilde krijgen of dat ik graag een print-out wilde. Ik dacht: laten we wat bomen helpen en laat hen het maar mailen. Slechte keuze. Ik heb nog niks gekregen. Dus heb ik maar gebeld en ze hebben het mailtje opnieuw gestuurd. Maar ik heb nog steeds niks gekregen. Dat wordt morgen teruggaan en toch maar een print-out vragen. Helaas. Hoe dan ook, hoe gratis de parking ook was waar ik vandaag op heb gestaan, vandaag was d-dag. Dure-dag.

Na die iPod had ik besloten dat ik genoeg geld heb uitgegeven en ben dan maar naar het hotel gereden. Onder opnieuw algemeen aanraden ben ik dan maar – onder het mom “baat het niet, dan schaadt het niet” gaan zwemmen. En blijkbaar heeft dat geen slecht gedaan. Het is nog een beetje pijnlijk, maar het gaat wel beter. Tijdens het zwemmen ook weinig last gehad. Dus ik weet wat ik morgen avond ga doen.

Vandaag heb ik ook voor de eerste keer echt de tv aangezet. En ik ben op Disney Channel belandt. Daar zijn leuke films en series op te vinden. Neen, geen tekenfilms. Echte films. Eigenlijk vind ik dat kanaal best goed. En daar heb ik het grootste deel van dit berichtje naar gekeken, dus mogelijk zijn hier en daar wat zinsconstructies vreemd. Maar ach, dat mag ook wel eens.

Ik ga nu slapen se. Morgen eens kijken wat Lake Travis is. Misschien zit Ashley stiekem op mij te wachten. Vannacht ga ik goed slapen denkik.

Nieuwe foto’s staan bij in het online album.