You are back already?

Het is nu elf uur. Al de hele tijd ben ik mij aan het afvragen wat ik vandaag zou schrijven. Dus laten we gewoon wat beginnen en we zullen wel zien waar we geraken.

Nogal heel laat ben ik bij Dell vertrokken. Je weet wel hoe dat gaat: Ik ben met het programmeren begonnen en dan kan ik nogal moeilijk stoppen vooraleer er iets klaar is dat iets doet. Nu dus ook. En dus ben ik pas rond zeven uur gestopt. Maar om dan nog een restaurant te gaan zoeken, daar had ik nu eens echt geen zin in se. Al de hele dag niet. Trouwens, deze middag heb ik al pizza gegeten, dus waarom zou ik nog eens warm gaan eten?

Op naar Randalls dus. Ik had trouwens ook opnieuw water nodig voor dit weekend. Tijdens de week neem ik water van bij Dell, maar tijdens het weekend gaat da moeilijk en vorig weekend heb ik elke dag een fles leeggedronken onderweg… Dus in Randalls ben ik een beetje rond gaan wandelen om te beslissen wat ik ging meenemen. Broodjes, dat was zeker. Maar de welke. Ik heb even genoeg van sourdough brood. Zoiets krijg je hier in de meeste restaurants. Maar gewoon brood kennen ze hier ook niet echt. En dan zag ik zo’n pistoleekes liggen met zo van die zwarte zaadjes op. “Dat kan niet slecht zijn” dacht ik en heb die dus meegenomen. En een potteke organic aardbeien confituur – organic dat is naar het schijnt beter hier. Als ge geen organic neemt, dan weet ge ni wat ze er allemaal mee gedaan hebben – zeggen ze. Nu ook niet, maar je bent tenminste in orde met je geweten. Dus bon, aardbeien confituur dus. En dan passeer je het fruit. Daar liggen zo van die lekkere perzikken perziken. Hmm. Ook drie van meegenomen. Maar er stond geen weegschaal en dat terwijl er stond dat ze $3 voor 2 lbs zijn. Volgens Google wil dat zeggen €2 voor ne kilo. Die madam keek eerst nogal vreemd toen ik vroeg of die moesten gewogen worden. Althans, dat denk ik toch dat ik da vroeg. Het klonk wel vreemd. Maar toen ik zei dat in Belgie die dingen altijd gewogen moesten worden, dan zei ze dat da ni per se moest. Ok dan, ikke zo naar de kassa. En de dikke negerin die erachter stond, deed inderdaad niet moeilijk. Maar ze liep ook niet over van vriendelijkheid. Lopen ging in het algemeen moeilijk denk ik. Maar goed. Ikke dus terug naar mijn auto met mijn perzikken en broodjes en confituur en zonder water waardoor ik dus opnieuw naar binnen moest om een paar flessen water te gaan halen.

“Oh, you’re back already?” zei de dikke negerin. Ik zei haar dat dat was omdat ik haar niet kon missen en ze moest eens lachen. En dan echt naar de auto en terug naar het hotel.

En daar heb ik wat thee klaargemaakt (jawel, want ook dat staat in de keuken) en mijn pistoleekes opgesmeerd (met organic confituur en nog wat sosis die ik heb liggen maar waarvan ik denk dat da ni zo organic is) en dan mij klaargemaakt om naar beneden te gaan zwemmen. Boven gaat da nogal moeilijk. En dus heb ik nog wa rondjes gezwommen. Er zat nog wel ne vader en zijn drie zoontjes in da water – moeder bleef aan de kant zitten – en daarom dacht ik even dat ik misschien beter niet het water in zou gaan, maar toen ging ik mij daar ni veel van aantrekken en ben toch gaan zwemmen. En toen gingen die jongeskes er toch uit. Twee ervan toch. Het derde kreeg er geen genoeg van. Tot de moeder boos werd en het besloot dat het dan toch wel tijd werd om uit het water te komen. En toen zwom ik nog wat verder, tot er een vader met twee dochters aankwam. Dochters zijn blijkbaar erger. Ze keken nogal boos. En ze gingen niet in het water: ze bleven aan de kant staan. Boos te kijken. Dus ben ik er maar uitgegaan. Eigenlijk mag je maar tot 9u in het zwembad en het was al vijf na negen. Maar da’s niet erg, want enkele dagen geleden waren er een aantal jonge meiskes die om 10u nog gaan zwemmen waren. En daar zei niemand iets van. Tot er 1 zich helemaal uitkleedde en zo wat rondzwom. Toen zei ook nog niemand er iets van, maar ik denk dat haar moeder het ook had gezien, want nog geen twee minuten later kwam die nogal boos naar buiten en kwam ze ostentatief in 1 van de zeteltjes zitten. Gedaan met de pret dus en dan zijn die meiskes maar uit het water gekomen. Ze hadden ondertussen alles al terug aan.

Maar goed. Vandaag geen jonge meiskes die zich uitkleedden, alleen ikke die mijn zwembroek toch maar aanhield en die genoeg had van booskijkende dochters, dus ook maar het water verliet. Waarom die boos keken, dat weet ik niet goed, want toen ik terug boven was en gedoucht was en mijn pyjama had aangedaan, toen zag ik de dochter – die het minst boos keek, dat wel – gewoon nog altijd in een stoeltje zitten. Ze was nog niet gaan zwemmen. Kijk een ander uit da bad he meid…

Om mij te troosten, heb ik dan maar een perzik én een appel gegeten. Neh. Maar ik ben mijn chocolate bag nog vergeten. Eerst eens een stukje van gaan nemen se.

…

It’s great as midnight-snack had Kathleen gezegd. En dat is het nu toch bijna. Nu bedenk ik me net dat dat best wel eens een hint geweest kon zijn. Natuurlijk, ik had haar mee moeten vragen om samen van die midnight-snack te genieten. Dan had ik misschien toch een iets straffer verhaal kunnen neerschrijven…

Afin, het wordt duidelijk tijd dat ik mijn bed in ga duiken. Dromen over iPods en kettinkjes.