Fris gewassen

Deze morgen dan toch maar mijn was binnengedaan. Op hoop van zegen.

En toen ik van Dell kwam en me net aan het afvragen was waar ik vanavond zou gaan eten en min of meer aan het denken was aan McCormick & Schmick’s terwijl ik toch maar eerst langs het hotel zou rijden om daar te beslissen waar ik zou gaan eten, zat ik plots op de verkeerde baan (zo’n rechter baanvak dat plots een afslag wordt “right lane must turn right” staat er dan) en er was teveel volk op het linker baanvak (geen wonder dat ze hier allemaal zoveel mogelijk op het linker baanvak rijden – hoewel dat eigenlijk ook niet mag), kon ik niks anders dan rechts afdraaien. Recht The Domain binnen. Wel ja, omdraaien en naar het hotel rijden? Of dan toch maar eerst gaan eten? Ik heb voor het laatste gekozen. McCormick & Schmick’s is een seafood restaurant, als eerste aanbevolen door de mensen van Dell, maar ik was er nog niet geweest. Vrij duur wel, omdat ze hier in Austin nogal ver van de zee zitten. Maar wel goed. Lekker. Redfish. Da’s een witte vis. En er waren worteltjes en groene asperges en puree bij! En vriendelijk. De mensen dan. En bovendien dacht ik dat ze deze keer niet gingen afkomen met “excellent choice, that’s one of my favourites!” De dienster was heel vriendelijk, hielp me met het kiezen van het gerecht (min of meer toch), hielp me zelfs met het kiezen van een drankje (en niet echt verkoopsgericht, want ze raadde me het goedkoopste aan) en dan ging ze weg: “I’ll be right back to you”. Wel fijn toch! Geen “Excellent choice” deze keer. Geen “personal favourite”. Gewoon bestelling opnemen en gaan halen. En toch vriendelijk zijn. Da’s tenminste geloofwaardig. Da’s goed genoeg.

Het eten kwam nogal heel snel, gebracht door iemand anders en een beetje later kwam Kathleen (zo heet die dienster en nu zou ik allemaal wilde verhalen kunnen verzinnen over hoe ik haar telefoonnummer heb gekregen en nog uitvoerig met haar kennis heb gemaakt enzo, maar eigenlijk weet ik dat gewoon omdat op het reçuke haar naam staat: DINING: S KATHLEEN) terug met het drankje en ze zei dat ik maar eens meteen moest proeven want ze was benieuwd wat ik ervan vond. Ik had namelijk gezegd dat ik wel zin had in iets zoet, fruitig, dat lijkt me wel wat. Geen whisky, dat lust ik niet. Dus ze kwam af met iets met zelfgeperste druiven in en er waren zelfs nog een paar hele druiven. En 70% ijs, maar dat doen ze hier ook allemaal. Hoe kon ik haar dat weigeren! Ik proefde dus en het was wel vrij lekker. En zo kwam het dat ik Kathleen gelukkig maakte. “Great, I’m glad that you like it! It’s actually one of my favourites…” Waarschijnlijk hebben die een microke bij en moeten ze da bij elke klant toch minstens ne keer gezegd hebben. Of da’s deel van hun opleiding ofzo en worden ze ontslagen als ze dat geen 100x per avond hebben gezegd.

Maar het kan nog erger. Op zich was het wel knap van dat meiske dat mijn eten had gebracht: die deed precies niks anders dan het eten uit de keuken naar de zaal te brengen, die kwam ook af en ze vroeg hoe mijn redfish was. Knap dat ze dat nog wist, want er zat wel wat volk. Het was heel lekker, dus ik zei haar dat ook. “Excellent! It’s actually one of my favourite fish”. Soms moet ik echt moeite doen om geen slappe lach te krijgen.

De restaurant manager kwam trouwens zelf ook af, niet om te zeggen dat ik zijn persoonlijke favoriete gerecht heb genomen, wel om te vragen of ik wel voldoende bediend werd. Absoluut wel dus. En daar was die mens gelukkig om. En dan ben ik ook gelukkig.

Eigenlijk was ik niet van plan om nog een nagerecht te nemen. Die vis was meer dan genoeg. Maar toen kwam Kathleen af met zo’n plaat waarop zes voorgemaakte gerechten op stonden. Een ervan was een Chocolate bag with white chocolate mouse and strawberries, cranberries and raspberries. The bag itself is made of real Belgian chocolate. Wel ja zeg. Kun je dat dan weigeren? Ideale manier om ze door de mand te laten vallen. Natuurlijk, ze kon zo overtuigend zeggen dat het “Echte Belgische chocolade” was, dat ze wel moest weten waar Belgie ligt. Toch?

Niet dus. Maar ze had wel meteen de link gelegd. “Is that where you come from?” Jazeker, dus geef me die chocolate bag maar. En ik moet zeggen, die chocolade is inderdaad wel lekker. Mogelijk niet zo lekker als echte Belgische chocolade, maar het komt toch wel erg in de buurt. Kathleen zei trouwens dat ze die chocolade waarschijnlijk niet echt helemaal in Belgie gaan halen zijn en ik verzekerde haar dat dat niet het geval was.

Maar goed. Ik had dus eigenlijk genoeg. En die chocolade is wel lekker, maar nogal zwaar. En dus kreeg ik maar de helft op. Heel jammer. Maar Kathleen had het meteen door en nog voor ik iets kon zeggen, vroeg ze of ik dat mee wilde nemen in een doosje. Je weet wel, zo’n doggy bag. Zoiets waarvan de ouders zeggen “kunnen we de restjes mee naar huis krijgen voor de hond?” waarop de kinderen in koor uitroepen “Joepie! We krijgen een hond!!”. Zoiets dus. Maar dan zonder de kinderen. En zonder de hond. Ik deed alsof ik van niks wist, maar eigenlijk heb ik dat hier al wel meer gezien. Dus ik zei dat als dat mogelijk zou zijn, dat dat wel heel leuk zou zijn! Natuurlijk is dat mogelijk, zei Kathleen, en een paar seconden later kwam ze aandraven met het doosje. Heel geniepig is op de ene of andere manier de rekening ook op mijn tafel beland. Ik had het niet eens door. Dus het duurde een tijdje voor ik doorhad dat ze er was en voor ik mijn credit card bovenhaalde. Maar da’s niet erg. Ze had het niet door.

Kijk eens aan. Daarnet dacht ik nog “wat ga ik vandaag schrijven, eigenlijk is er niet zo heel veel gebeurd”. Maar zo zie je maar weer. Een avond in Amerika is blijkbaar avontuurlijk genoeg. En dan moet ik nog vertellen wat ik eigenlijk had willen zeggen. Dat deel komt nu dus.

Aangekomen in het hotel dacht ik, gauw naar mijn kamer gaan, want daar zullen mijn kleren liggen. Zoiets had ik toch begrepen van de vorige dagen toen ik de receptioniste om uitleg ging vragen. Niks kleren in mijn kamer. Ach, dan maar opnieuw naar beneden. Haja dat weet je nog niet. Ik zit op de derde verdieping. “Third floor”. Maar bij ons zou dat de tweede zijn. Hier beginnen ze vanaf 1 te tellen. Dus “First floor” is eigenlijk “gelijkvloers”. En “Second floor” is eigenlijk eerste verdieping. Maar dat geheel terzijde. Ik ging dus terug naar beneden. Naar de receptie. En daar vroeg ik mijn kleren. En die kreeg ik mee. Mooi ingepakt allemaal. Dus ik spurt naar boven, trek die verpakking open en… al mijn kleren – echt allemaal – ge gelooft het niet – allemaal – helemaal netjes gewassen en gestreken, ruiken lekker en geen enkel wit kledingstuk is blauw of bruin geworden. Is dat niet geweldig! Ze hebben wel een vreemde manier van opvouwen. Volgende keer zal ik wel vragen om mijn hemden op te hangen, da’s een halve dollar goedkoper dan wanneer ze opgevouwen moeten worden, en ik denk dat het dan nog beter gedaan zou zijn, want die opgevouwen dingen zijn toch niet helemaal fatsoenlijk. Maar wel fatsoenlijk genoeg. En de sokken hebben ze precis ook gestreken. Wel heel vreemd, want ik krijg ze niet plat op elkaar gelegd, ze staan zo in een driehoekje. En de onderhemden hingen allemaal 1 voor 1 aan een kapstok. Ook vreemd. En mijn linnen broek is geweldig goed gestreken, niks gekrompen. En ook die ruikt lekker. Dus ik heb vertrouwen in de laundry service. Dus ik ga daar nog meer gebruik van maken.

En dus zit ik hier nu met fris gewassen kleren en een halve chocolate bag in de ijskast. Die chocolate bag dan toch, de kleren liggen gewoon in de kast.

Nu mezelf nog fris wassen. En dan onder de lakens. Klaar voor alweer een nieuw avontuur in de States.