Uitgeshopt

Weet je nog? Gisteren? Die regen waar ik in heb gezeten. Blijkbaar stonden de straten in Zuid-Austin gewoon blank, is de bliksem ingeslagen en zat heel het zuidelijke deel van Austin zonder stroom. Grappig: die van het nieuws zei deze morgen “wanneer je nu nog zonder stroom zit, dan kun je dat melden op het nummer xxxxxx”. Ik vraag me dan af hoe ze zonder stroom tv kunnen kijken.

‘s Morgends vroeg tv? Jawel, hier staan overal tv’s. Overal waar je komt, staat een tv te draaien. Ok, gisteren in het restaurant niet. En in dat van eergisteren ook niet. Maar in alle andere wel. Bovendien, eigenlijk in die van gisteren en eergisteren ook: wanneer ik de kant met de bar had gekozen om te gaan zitten, daar stond wel een tv. Amerikanen staan daarmee op en gaan daarmee slapen.

Er was trouwens watermeloen deze morgen, dus ik heb maar gauw een kommetje gevuld en lekker opgegeten. Dat kommetje was trouwens van iets plastic-karton-achtig. De borden ook. De vorken en messen ook. Austin wil zich profileren als groene stad, maar dan wel met wegwerp-borden en wegwerp-bestek. Ook heb ik me nog eens gewaagd aan een doughnut. Vanwege een gesprek moeder-kind:
– “Do you want a bagel?”
– “Noooo, I don’t wanna bagel”
– “You want a doughnut then?”
– “Yeaahh, one of these” (kind wijst naar de bovenste)
Ziet er inderdaad wel redelijk goed uit. Geen ongelooflijk smerige bruine brij die chocolade moet voorstellen errond. Dus waarom niet. Wel, nu weet ik waarom niet. Die dingen zijn al even min te vr*ten. Geen doughnuts meer voor mij. Amerikanen weten niet wat lekker is. Om de ene of andere reden zijn die bij ons wel lekker. Ook vet, maar lekker. Hier dus niet.

Deze keer heb ik housekeeping niet gezien. Gisteren kamen ze de kamer binnen gevallen toen ik nog aan het beslissen was wat ik ging doen. Vandaag was ik blijkbaar al weg toen ze zijn gekomen. Ik ben vertrokken naar de twee winkel centra. Geen winkel centrum zoals Wijnegem, maar een openlucht-domein. The Domain is er 1 van, The Arboretum is het andere. Maar dat heb ik precies al eens gezegd. Gewoon wat winkels. Vooral kleding winkels. Kleding-voor-vrouwen-winkels. Hier en daar een enkele voor mannen. Weet ik waar naartoe wanneer ze mijn kleren om zeep helpen.

Ergens volgende week zal ik mijn kleren namelijk eens moeten laten wassen denk ik. Maar ik vertrouw die Amerikaanse laundry service niet. Ten eerste: gaan mijn witte kleren er ook terug wit uitkomen? Ten tweede: zullen ze hun normale lengte behouden, of zal het lijken alsof het van Gymboree komen. Zelf wassen is een andere optie, maar dan moet ik het strijkijzer bovenhalen. Misschien valt dat wel mee. Ik heb hier namelijk al gestreken. Toen ik de tweede dag mijn witte linnen broek bovenhaalde (de eerste dag heb ik niks uitgepakt, ik ben pas de tweede dag beginnen uitpakken) zaten er zulke kreuken in, dat ik wel iets moest doen. Dus, strijkijzer bovengehaald (dat hangt hier in de kast) en plooien gladstrijken. Is aardig gelukt. Niet helemaal, maar voldoende. Vanop afstand zie je het niet. Dezelfde linnen broek heb ik nog bij, maar dan in het lichtgrijs. Die heb ik nu al twee dagen aangehad en vandaag heb ik niet de hele dag in de airco gezeten, dus veel gezweet, dus broek bij de was. Maja… wat doe ik met die was…

Voor de rest: heel de dag rondgewandeld. Tussen de winkels. Wandelen doe ik hier wel. Kleur opdoen misschien ook. Maar hopelijk niet teveel, anders staan de mouwen van mijn hemd in mijn armen en da’s ook geen zicht. Maar met een t-shirt of helemaal niks rondlopen in winkelstraten, dat leek me toch maar niks – het wordt trouwens expliciet verboden door de plakaten op de zuilen die je her en der vindt. Deftig kleden, niet uitdagend. Ik weet niet of ik-zonder-tshirt uitdagend is, maar ik zal security zeker op mijn dak krijgen. Kettingkjes zoeken. Dat ook. Maar da’s wat moeilijker. Ofwel zijn het zo van die lelijke met dikke parels gevulde snoeren, ofwel zijn het mooie fijne maar onbetaalbare dingen. Toen ze nergens hadden wat ik zocht, ben ik gewoon een juwelier binnen gestapt, onder het motto “wie niet waagt, niet wint”. Wel, ik heb gewaagd maar niet gewonnen. Ze verwees eerst naar een ketting met diamanten. Ruwe schatting: 20 diamanten. Mooi, dat wel, maar ik vroeg toch iets minder duur. Kwam ze af met een halsketting van zilver en goud. $370. Ik vraag me serieus af hoeveel die met diamanten dan niet moet gekost hebben. Ik vroeg niet naar een bepaalde richtprijs, maar toen had ik al uitgemaakt dat ik hier niks van zou meenemen. Het laatste waar ze mee afkwam, was een klein hangertje, zonder snoer, van $200. Je had er bijna een vergrootglas voor nodig. Ik heb ze gezegd dat ik dat allemaal zeer mooi vond en dat ik het eens ging laten bezinken. Ze duwde me dan een folder in mijn handen dat ik rustig kon bekijken tegen dat ik terugkwam. Willekeurige bladzijde: sleutelhanger, $200. Riem, $495. Ik denk niet dat ik daar nog terug binnen ga stappen.

‘s Middags begon ik wel wat meer honger te krijgen dan gisteren. Ik had nog een paar siabata broodjes over, dus die heb ik naar binnengewerkt, terwijl ik verder weg van The Arboretum wegwandelde, op een paadje terecht kwam “warning, slippery when wet” en uiteindelijk bij een vijver aankwam. Daar even in de schaduw gaan zitten, luisteren naar het fonteineke dat spuit (allee, goed dan), vreemde vogeltjes die lawaai maken en een paar schijtluizen van schildpadden die nogal heel rap het water in kunnen vluchten als het erop aan komt. Geen wonder dat dat konijn verloren is. Gelukkig was de tweede te hard bezig met zonnebaden en wilde die daar niet meteen

Na een paar uur rondgewandeld te hebben, een aantal winkels binnengestapt te hebben “Hi, how are you, are you looking for something specific today?” ben ik naar The Domain gereden. Misschien hebben ze daar nog iets speciaal. Wel, speciaal is het zeker. Allemaal dure boutiques. Wel mooiere fijne kettingkjes. Zilver. 30 tot 50 euro. Maar dan heb je het probleem: wanneer je er zo eentje meeneemt, zal het dan wel mooi gevonden worden. Om gewoon ergens in een doosje te belanden, is dat toch nog altijd veel geld. Zelfs nu de dollar nog zo laag staat.

De iPod heb ik voorlopig links laten liggen. Of rechts, afhankelijk van langs welke kant van de straat je staat. Mijn shuffle doet het tot hier toe nog goed. Want ook een iPod is duur om gewoon in een doosje te laten liggen, zelfs nu de dollar zo laag staat. Wel had ik bijna een zonnebril meegepakt. Ik heb er namelijk geen bij. Die ligt nog in de auto. In Belgie. Maar die zonnebril kost $88. Zelfs nu de dollar zo laag staat… je weet wel. Buiten gegaan zonder zonnebril, nog eens gedacht. Toch maar opnieuw binnengegaan en gedacht: ach wat. Maar hoewel die op het schap wel schoon was, toen ik ’em op had, wassie toch nogal breed. Vermoedelijk gemaakt voor een Amerikaanse dikkop. Opnieuw buiten gegaan dus, zonder zonnebril.

Om vier uur was ik wat uitgekeken op alles. En terwijl Belgie zich klaarmaakte om zich lekker in te duffelen in zijn bed, stapte ik NoRTH binnen. Modern Italian Cuisine. Hun menukaart stak me al enkele dagen de ogen uit: “Not Your Typical” Chicken Lasagna. Ik vroeg me af wat er “not so typical” aan was. Ach, ik weet het nog niet echt. Waarschijnlijk het feit dat er niet veel kaas op lag, geen tomatensaus, geen kippengehakt maar echte stukken kip. Het was wel speciaal. En vooral lekker. Ik denk dat gewoon mijn eerste aanraking met Amerikaans voedsel me niet goed bekomen was. Sam’s Boat is niet de beste plaats om mee te beginnen. Voorlopig heb ik toch al enkele leuke, lekkere dingen gevonden. Fijn toch. De garçon van dienst was blijkbaar iemand die voor DHL werkt tijdens de week. En vooral pakketen van Dell wegbrengt. Hij houdt van Europa, maar dat lijkt hier nogal meer voor te komen. Hij was vooral geinteresseerd in verschillende talen en kon er heel wat spreken. Het hek was compleet van de dam wanneer ik vertelde dat ik van Belgie was. Hij had iemand van Belgie leren kennen, enkele jaren geleden, van Antwerpen. Via een uitwisselingsproject. Hij wist nogal veel te vertellen, hij wist nogal veel van Europa en was oprecht geinteresseerd. Anders dan de anderen die ook allemaal van Europa houden, maar volgens mij niet eens weten waar het ligt.

Ondertussen heb ik de meeste aan te raden restaurants wel gehad denk ik. Alleen McCormick&Schmick’s staat nog op het programma. Voor de rest heb ik alles al gehad. Al wat dichtbij is toch. Waarschijnlijk zal ik toch ooit opnieuw Downtown moeten. Maar het is daar te druk naar mijn goesting, dus sta ik daar niet om te springen. Misschien moet ik volgende week toch maar eens even Downtown Austin gaan. Om te zien wat ze daar allemaal hebben voor winkels. En eetgelegenheden.

Ook hier begint zondag op zijn einde te lopen. Tijd om af te ronden dus. Morgen weer werken. Langs de ene kant jammer. Gedaan met vakantie. Langs de andere kant goed. Weet ik tenminste wat doen…